Historia Goczałkowickiego Uzdrowiska sięga 1856 roku. Władze pruskie poszukując na terenie miejscowości pokładów soli, przypadkowo odkryły bogate złoża solanki. Już w cztery lata później, fakt ten wykorzystali czterej założyciele uzdrowiska: pszczyński lekarz - A. Babel, budowniczy - W. Czech i dwaj kupcy - H. Schiller oraz J. Lustig zbudowali pierwsze obiekty zdrojowe: dwupiętrowy, tzw. Stary Dom Zdrojowy, małe łazienki, pijalnię wód leczniczych (dziś kawiarenka naprzeciw restauracji uzdrowiskowej) oraz pensjonat.
Końcem XIX w. wybudowano Nowy Dom Zdrojowy, który służy przebywającym na leczeniu kuracjuszom do dnia dzisiejszego, mieszcząc w swych murach siedzibę szpitala. Na skutek pożaru z 1937 r. zniszczeniu uległ jego piękny, secesyjny dach, który zajął się ogniem od znajdującego się w niewielkiej odległości szybu pompującego solankę. Nigdy nie odbudowany, został zrzucony, co zmieniło formę budynku na tą, którą możemy oglądać współcześnie. Tylko częściowo zrekonstruowano również deptak łączący dawniej Dom Zdrojowy z budynkiem pijalni. Starym Dom, po wielu latach użytkowania został rozebrany wraz z zakończeniem II wojny światowej. Jego konstrukcja została poważnie uszkodzona na skutek bombardowania, a o miejscu jego usytuowania mówi pas zieleni, pomiędzy sanatorium Gwarek, a szpitalem.
W 1880 r. goczałkowickie uzdrowisko wzbogaciło się o neobarokowy hotel "Prezydent", zwany również "Cesarskim", który stanął w sąsiedztwie pawilonu "Wrzos" z 1874 r. (pierwotnie Kurthotel). Z II poł. XIX w. pochodziły także nieistniejące już budynki: sanatorium dr Laskera, Domu Emerytów Wojskowych Kriegerheim, pensjonatu Heinrichshof i Florianssheim oraz gmach dziecięcego sanatorium "Bethazda" ufundowany przez pruską cesarzową Agustę Wiktorię, żonę Wilhelma II.
"Złoty okres" w historii goczałkowickiego uzdrowiska zakończył się wraz z wybuchem II wojny światowej. Działania zbrojne nie oszczędziły miejscowej bazy leczniczo-zabiegowej. Zniszczeniu uległo szereg zabytkowych obiektów i większość medycznego sprzętu, a los samego uzdrowiska stanął pod znakiem zapytania. W sytuacji odzyskania na Dolnym Śląsku większych i znanych kurortów Zjednoczenie - Polskie Uzdrowiska w 1953 r. podjęło decyzję o likwidacji zdroju.
Ratunkiem dla Goczałkowickiego uzdrowiska okazała się decyzja Wydziału Zdrowia Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach, która w 1953 r. powołała do życia Wojewódzki Szpital Przeciwreumatyczny dla pobliskiego okręgu przemysłowego. Placówka rozpoczęła swą pracę w rok później. Kilka lat wcześniej w związku z szerzącą się chorobą Heine-Medina udało się na nowo reaktywować dawne sanatorium dziecięce. Obecnie goczałkowickie sanatorium słynie z doskonałej renomy. Uzdrowisko specjalizuje się w leczeniu: chorób narządu ruchu, chorób naczyń obwodowych, chorób laryngologicznych oraz rehabilitacją osób z cukrzycą.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze