Beskidy. Te miejsca przyciągały kiedyś tłumy turystów. Co się z nimi dzieje?

W latach 70. zeszłego wieku ośrodek wypoczynkowy w Kozubniku w gminie Porąbka był największym w Beskidach. W atrakcyjnej dolinie na kilkuset gości czekał tutaj kompleks 11 hoteli zbudowanych ze szkła i aluminium. Do dyspozycji turystów były kryte baseny, korty, sauny, wyciąg narciarski, trzy restauracje i pięć barów. Ośrodek miał awaryjny system zasilania wyposażony w dwa czołgowe silniki. Wypoczywali tu nie tylko hutnicy, ale także partyjni dygnitarze. Krążyły opowieści, że był tu syn samego Leonida Breżniewa, że Kozubnik był przeznaczony na jedną z kwater dowodzenia Układu Warszawskiego. Nie wiadomo, ile w tym jest prawdy, za to faktem jest, że w latach 80., gdy kryty basen był jeszcze rarytasem, ludzie z całego regionu przyjeżdżali tutaj popływać. Kompleks upadł jednak wraz z PRL-em, a dawnymi hotelami zajęli się szabrownicy. Potem przez lata straszyły tu tylko szkielety dawnych domów wypoczynkowych. Wszystko wskazuje jednak na to, że niebawem znowu pojawią się tutaj wczasowicze. Wszystko za sprawą spółki deweloperskiej Sawa Apartments, która kilka lat temu kupiła ośrodek i przywraca mu dawną świetność pod nazwą Kozubnik Spa Resort. Na terenie kompleksu trwa m.in. rewitalizacja dawnych budynków, a w Urzędzie Gminy w Porąbce cieszą się, że projekt rozbudowy Kozubnika uzyskał wsparcie i został objęty patronatem ministra rozwoju. Samorząd, wspólnie z inwestorem, chce zdobyć dotacje na budowę basenów ze źródłami termalnymi, parkingu wielopoziomowego na 260 miejsc, rozbudowę drogi i budowę oczyszczalni ścieków. W pierwszym etapie, do połowy 2017 roku, powstaną tu 93 apartamenty hotelowe. W ramach drugiego planowane jest wykonanie 171 pokoi hotelowych, restauracji na 200 osób, trzech basenów ze źródłami termalnymi, kompleksu spa, aquaparku oraz sal konferencyjnych. Na koniec powstanie 150 apartamentów o podwyższonym standardzie.

Fot. Tomasz Fritz / Agencja Gazeta

Fot. Tomasz Fritz / Agencja Gazeta

Podlegający Ministerstwu Spraw Wewnętrznych ośrodek Magnus w Bystrej Śląskiej był kiedyś zamknięty dla zwykłych śmiertelników, odpoczywali w nim głównie milicjanci z całej Polski z rodzinami. Można było co najwyżej zajrzeć tam przez płot. Potem, po zmianach w Polsce, obiekt został otwarty dla wszystkich. Wielu bielszczan jeździło tam np. na lody albo na kryty basen. Magnus długo uchodził za bardzo elegancki. Ale potem jak grzyby po deszczu w Beskidach zaczęły wyrastać dobrej klasy hotele. Magnus zaczął od nich odstawać. Ministerstwo postawiło ośrodek w stan likwidacji. W imieniu skarbu państwa Starostwo Powiatowe w Bielsku-Białej wystawiło ośrodek na sprzedaż. Odbyło się kilka przetargów, długo nie udawało się znaleźć nikogo chętnego, mimo że z przetargu na przetarg obniżano cenę. Ostatecznie Magnus został sprzedany za 1,9 mln zł. Nowy właściciel nie zdradza na razie swoich planów co do tej nieruchomości. Pojawiały się informacje, że może tam powstać luksusowy dom dla seniorów albo hotel.

Fot. Lucek Cykarski / Agencja Gazeta

Fot. Lucek Cykarski / Agencja Gazeta

Oferta Włókniarza w centrum Szczyrku była kiedyś imponująca: 7 tys. m kw. powierzchni, półtorahektarowa działka, 260 miejsc do spania, głównie w dwuosobowych pokojach z łazienkami, organizacja szkoleń, sympozjów i konferencji. Nic dziwnego, że przez długie lata był jednym z popularniejszych hoteli w Beskidach. Jednak od 2007 roku, zbudowany w latach 70. zeszłego wieku, obiekt nie przyjmuje gości. Należący do skarbu państwa opustoszały ośrodek przejęła gmina Szczyrk. Urzędnicy od kilku lat marzą o tym, by znalazł się inwestor, który przekształci obiekt w nowoczesny hotel z aquaparkiem. Wynajęli nawet profesjonalną agencję marketingową, a oferta wraz z wizualizacjami, pokazującymi, jak można przekształcić obiekt, trafiła do kilkuset potencjalnych inwestorów. Na razie nie znalazł się żaden, choć kolejne firmy wciąż zgłaszają się do urzędu. W Szczyrku wierzą, że Włókniarz znów będzie turystyczną perłą tego miasta.

Fot. Tomasz Fritz / Agencja Gazeta

Fot. Tomasz Fritz / Agencja Gazeta

Choć dzisiaj kształt budynku dawnego Domu Turysty PTTK w Szczyrku kojarzy się raczej z internatem albo z koszarami, to w czasach PRL-u był to szczyt elegancji. Gościom nie przeszkadzało nawet to, że z sąsiadami musieli dzielić łazienki. Był to jedyny ośrodek, gdzie zwykły człowiek mógł dostać nocleg, oczywiście jak było miejsce. Takie domy wczasowe jak Zagroń czy Siemion były tylko dla górników. W Domu Turysty było aż 300 miejsc, a gości obsługiwała 120-osobowa załoga. W gastronomii pracowały kucharki, kelnerki, bufetowe, okienkowa, bloczkowa, a także brygadzista i magazynier. W menu królowały mrożonki: fasolka, bigos i klopsiki. Stołówkę PTTK chwalili przede wszystkim za łakocie: tort orzechowy, kremówki i ciastka dewotki. Zdarzało się, że przed ośrodkiem stało naraz 40 autokarów, a górnicze wycieczki przyjeżdżały na weekendy z własną orkiestrą. Bywały dni, w których kuchnia Domu Turysty wydawała nawet 1,6 tys. posiłków. W zimie grupy w stołówce zmieniały się przy stolikach co 15 minut, a na podłodze stały stosy talerzy. Pomagać w zmywaniu przychodził nawet dyrektor i panie z biur. Dom Turysty PTTK od lat jest już jednak zamknięty.

Fot. Tomasz Fritz / Agencja Gazeta

Baseny przy Ośrodku Sportowym Start znajdują się w samym centrum Wisły, w pobliżu parku i amfiteatru. To miejski teren oddany wiele lat temu w wieczyste użytkowanie Polskiemu Związkowi Sportu Niepełnosprawnych, któremu podlega ośrodek Start. Mieszkańcy miasta i przyjeżdżający w Beskidy turyści mogli tu pływać w dwóch nieckach, korzystać z wieży do skoków i niewielkich zjeżdżalni. Kąpielisko zawsze było dużą atrakcją kurortu i przyciągało setki osób. Jednak od kilku lat jest nieczynne. Przestarzałe baseny nie spełniały bowiem żadnych wymogów technicznych i trzeba je było zamknąć. Prowizoryczne remonty obiektu nie mają sensu, potrzebna jest jego gruntowna przebudowa. Niewykluczone, że niebawem taka inwestycja się rozpocznie.

Fot. Ewa Szymczyk / Agencja Gazeta

Fot. Ewa Szymczyk / Agencja Gazeta

Stojący na zboczu Łysej Góry charakterystyczny obiekt powstał w latach 60. zeszłego wieku. Początkowo był sanatorium, o budowę którego zabiegał Związek Zawodowy Hutników w Polsce, a inwestycję współfinansowało Ministerstwo Przemysłu Ciężkiego. Leczono tu choroby płuc, a w sanatorium było ponad 300 miejsc. Były tu także inne oddziały i pracownie oraz sale operacyjne, a także kawiarnia i sala widowiskowa, w której można było oglądać filmy. Przyjeżdżało tu wielu kuracjuszy. Potem funkcjonował tu szpital, a w 2001 roku, gdy działające tam wcześniej oddziały przeniesiono do Szpitala Wojewódzkiego, Stalownik opustoszał. Obiekt sprzedano prywatnemu inwestorowi. Rozpoczęła się jego rozbiórka, którą szybko wstrzymano. Dzisiaj gmach stoi zrujnowany i nie wiadomo, co dalej z nim będzie.

PAWEŁ SOWA

Arch. Przemysława Czernka