Ziętka zapamiętamy przede wszystkim jako inicjatora budowy (w 1950 roku) Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku. ''Trzeba było mieć nie lada wyobraźnię i odwagę, by w 5 lat od zakończenia II wojny światowej, zdecydować się na przekształcenie nieużytków, pogórniczych zapadlisk, dzikich wysypisk śmieci w trójkącie miast: Katowice, Chorzów, Siemianowice w obejmujący 620 hektarów obszar przyrodniczo- rekreacyjny... W czasie gdy powstawał Park, Śląsk dosłownie i w przenośni dusił się od pyłów emitowanych przez ciężki, przestarzały przemysł. Dla powojennej Polski były to najtrudniejsze lata, nazywane okresem stalinowskim. Ale jeśli nawet się weźmie poprawkę na pompatyczny, sloganowy styl uprawiany przez ówczesną prasę, zainteresowanie społeczeństwa budową Parku było ogromne. Bezinteresownie pracowali robotnicy, żołnierze, urzędnicy, uczniowie, studenci i nie tylko mieszkańcy województwa''.
fot. archiwum rodzinne Jerzego Ziętka
fot. archiwum rodzinne Jerzego Ziętka
''Zbliżył się termin zakończenia budowy i oddania Spodka do użytku publiczności. Jerzy Ziętek zaufał co prawda projektantom i wykonawcom, ale nie mógł przecież zapomnieć o dochodzących wcześniej do niego przestrogach co do wytrzymałości prototypowej przecież konstrukcji. Postanowiono skorzystać z pomocy wojska. Na widowni Spodka zasiadło ponad 4 tys. żołnierzy. Dowódcy dawali polecania by głośno klaskali, tupali, podskakiwali. Wszystko po to, aby sprawdzić czy powstające wibracje są w granicach bezpiecznej normy. I tak właśnie było. Znikły więc ostateczne wątpliwości i obawy''.
fot. archiwum rodzinne Jerzego Ziętka
Górnośląski Ośrodek Rehabilitacji Dzieci w Rabce mógł przyjąć jednorazowo ponad 700 dzieci. ''Przyjeżdżały tu chore, przygnębione, smutne. Wyjeżdżały zdrowe, pogodne, uśmiechnięte... Sprawiają to znakomite warunki klimatyczne i wydobywane z wód głębinowych solanki jodkowo-sodowe. Już przed drugą wojną istniała tu w budynku Polskiego Czerwonego Krzyża, nieduża placówka dla dzieci, głównie ze Śląska, prowadzące działalność sanatoryjno-prewencyjną. Wznowiono ją zaraz po wojnie dla dzieci chorujących na gruźlicę. A ta choroba po latach wojny wyniszczającej kraj i ludzi, była bardzo rozpowszechniona'' - piszą Smoczyński i Wilczek o ośrodku w Rabce, który stworzył Ziętek.
Ziętek od 1967 roku mieszkał w Ustroniu, skąd codziennie dojeżdżał do Katowic. ''Gospodarka była rządzona planem, limitami, przydziałami, pracy w świecie niedoborów materiałów, nieustannego braku fachowców i robotników niewykwalifikowanych. W takiej rzeczywistości pracowali budowniczowie ustrońskich piramid, wielkich, i jak na owe czasy nowoczesnych, specjalistycznych szpitali. Nadal leczymy się w tutejszych szpitalach i sanatoriach, odpoczywamy w hotelach. Głupie jest może pytanie: co by było gdy powojenna historia potoczyła się tu w Ustroniu inaczej, bez Ziętka z jego budowlanymi pasjami. Zapewne nie byłoby domów wypoczynkowych w ustrońskim Jaszowcu. Nie istniałaby uzdrowiskowa dzielnica Zawodzie. Ale we właściwym czasie pojawiał się pracowity, sprytny partyzant z Górnego Śląska''.
fot. archiwum rodzinne Jerzego Ziętka
Jerzy Ziętek był twórcą Karolinki, czyli Śląskiej Gry Liczbowej. ''Ziętek dopilnował, aby w regulaminie znalazł się precyzyjny zapis, dotyczący podziału zysków z gry. Połowa pieniędzy miała trafiać do graczy, połowa do Urzędu Wojewódzkiego. Pieniądze były spożytkowane na budowę sanatorium w Rabce, Spodka i wielu innych obiektów. Początkowo dochody z gry przeznaczano na budowę domów jednorodzinnych dla mieszkańców śląskich miast. Zwycięzcy regionalnej gry liczbowej otrzymywali nie tylko określoną kwotę pieniędzy, ale także parcelę budowlaną i przydział na cegły i inne materiały budowlane''.
''Zabawne sytuacje miały miejsce podczas wizyty prezydenta Francji Charlesa de Gaulle?a w 1967 r. Ciężar przygotowań do wizyty spoczął na barkach Jerzego Ziętka i jego najbliższych współpracowników. Szef protokołu dyplomatycznego z Warszawy nadzorował wszystko. Przygotowano nawet specjalne ściągi dla żon prominentów. Określono tam, w jakich fasonach i kolorach strojów powinny się pojawiać w czasie obiadu wydanego na cześć prezydenta, w jakich podczas koncertu w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu, a w jakich na otwartej przestrzeni. Tak więc, w czasie jednodniowej wizyty damy na Śląsku musiały się przebrać kilkukrotnie''.
''W planistycznej ekonomii dyrektorzy firm budowlanych wymigiwali się od nowych zadań i starali się ograniczać niezaspokojone Ziętkowe budowlane ambicje. Wciąż biadolili na temat niedostatku siły roboczej, braku materiałów i utrudnienia spowodowane sztywnymi przepisami. Gdy na pewnej naradzie skończyli recytować stałą cierpiętniczą litanię, Jerzy Ziętek krótko podsumował dyskusję:
- No ja. Mocie rację. Wszystko prawda. Przepisy trudno zmienić. Ale dyrektora łatwo.
Po tych słowach utyskiwania zamilkły''.
?Pytano niekiedy Ziętka gdzie tkwi tajemnica skutecznego sprawowania władzy. - To proste trzeba znać dwa dekalogi i nimi się kierować. Jeden boski, a drugi świecki, który jest taki:
1. Szanuj swój czas i cudzy, bo nie zdążysz nic zrobić.
2. Nie daj się zagrzebać w papierach.
3. Nie udawaj, że znasz się na wszystkim.
4. Nie stawiaj ludzi w sytuacji bez wyjścia, gdyż i tak się wykręcą.
5. Zdobądź zaufanie, dzięki swojej solidności.
6. Nie wstydź się przyznać do błędnej decyzji.
7. Ucz się od bardziej doświadczonych i mądrzejszych, nawet od wrogów.
8. Nie obiecuj więcej niż możesz otrzymać.
9. Wymagaj konsekwentnie.
10. Rozliczaj z obietnic.?
''Jedna z wielu narad w Urzędzie Wojewódzkim. Uczestnicy chcą pochwalić się przed wojewodą swoimi osiągnięciami i zamiast mówić o konkretnych problemach leją wodę, a czas ucieka. Po godzinie Ziętek pyta:
- Kto jeszcze chciałby zabrać głos? - podnosi się las rąk, a Ziętek oznajmia:
- Jeśli są bardzo pilne sprawy to czekam w biurze o godzinie 19.00 wieczorem.
Jak na komendę wszystkie ręce opadają''.
''W 70-tą rocznicę urodzin, tradycyjnym zwyczajem Ziętek podejmował delegację dziennikarzy. Ziętek tryskał energią, sypał dowcipami. Nagle się zasępił i ku zdumieni gości oświadczył, że po raz ostatni są u niego na urodzinach. Zaległa krępująca cisza. - No co wy, do wieczności jeszcze mi nie śpieszno. Ale musicie wiedzieć, że co niektórzy bardzo głośno rachują już moje lata. Nie ma rady, od przyszłego roku bydymy obchodzić... imieniny!''
''Z końcem lat 60-tych w Radzionkowie otwierano filię Bytomskich Zakładów Odzieżowych. Po okolicznościowych przemówieniach i przecięciu wstęgi przez Ziętka, gości zaproszono do dużej sali w budynku administracyjnym. Wojewoda rozejrzał się, spojrzał na sufit i zapytał stojącego obok dyrektora.
- Wyście to budowali?
- Tak jest generale - z zadowoleniem odpowiedział zagadnięty.
- To jo wom powiym. Jak moja starka obciepywała sufit, to robiła to równiej - skwitował Ziętek''.
''Szefowie pewnej organizacji społecznej zwrócili się do Ziętka z pisemną prośbą o dotację finansową. Gdy wojewoda wyznaczył termin spotkania w jego gabinecie stawił się prezes i jego zastępca. Gospodarz siedział za biurkiem, pochylony nad stosem dokumentów. Milcząc gościom wskazał krzesła. Chyba tego dnia nie dopisywał mu dobry humor. Spojrzał na wystosowaną do niego suplikę i zapytał:
- Ile?
Prezesi wymienili kwotę. Ziętek spojrzał w górę, jakby coś w myśli przeliczał, wpisał na podaniu proponowaną kwotę i uzupełnił ją właściwym podpisem. Prezesom podał rękę, co oznaczało koniec audiencji. Do dziś obaj panowie nie są zgodni czy wizyta trwała minutę czy dłużej. Jednego tylko są pewni: że podczas audiencji wojewoda wypowiedział tylko jedno słowo''.
''Delegacja z Europy Zachodniej odwiedzała województwo katowickie. Na zakończenie wizyty gości przyjął wojewoda Ziętek. Wygłosił przygotowane wcześniej okolicznościowe przemówienie. Gdy już je odczytał, schował tekst do kieszeni i z pewną zadumą w głosie powiedział. - Cieszę się, że przyjechaliście tutaj. Bo Śląsk nie tylko w Europie, ale i w Polsce jest niestety mało znany. A jedno warto wiedzieć. Wszystko co dobre z Europy może przyjść do Polski, to najbardziej serdecznie będzie przyjmowane na Śląsku. Może nawet nieraz serdeczniej niż to, co przechodzi z Polski do Polski''.
Jerzego Ziętka pochowano 23 listopada 1985 r. w pochmurny dzień. Tłumy ludzi wypełniły dzisiejszy plac Sejmu Śląskiego, ulicę Jagiellońską, Francuską, Powstańców, Damrota. ''Przepasane czarnymi wstęgami biało-czerwone flagi spływały ze wszystkich pięter Urzędu Wojewódzkiego. W marmurowym, reprezentacyjnym hol trumna na wysokim podeście. Obok odlane w brązie popiersie generała, autorstwa artysty - rzeźbiarza Gustawa Zemły. Na czerwonych poduszkach ordery i odznaczenia. Po prawej stronie trumny - rodzina zmarłego''. Uroczystości pogrzebowe miały charakter oficjalny. Ziętek został pochowany na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach. W pobliżu grobów jego przedwcześnie zmarłych dzieci i żony Gertrudy.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze