Katowicom blasku dodają mieszkańcy

Wychowałem się w Brynowie. Mieliśmy blisko do parku Kościuszki i na Muchowiec. Wystarczyło wskoczyć na rower, pognać w dół ulicą Brynowską i zaraz wypadało się w parku. Nadal lubię tam chodzić na spacery, teraz już z rodziną.

W Katowicach chodziłem do szkoły i studiowałem. To jest miasto ogromnych możliwości, którego nie muszą się bać ludzie wkraczający w dorosłe życie. Ja się nie bałem.

Przez to, że mieszkam tu, a nie w Warszawie, omija mnie parę bankietów i wykonywanych przy ich okazji sesji fotograficznych. Nie zamierzam się jednak wyprowadzać. Zabawa w celebrytę nie jest mi do niczego potrzebna. Wolę robić swoje i nagrywać dobrą muzykę, a to można z powodzeniem robić również tutaj, na miejscu. Potwierdzeniem tego niech będzie to, że naszą najnowszą płytę nagraliśmy właśnie w katowickim studiu. Moim zdaniem jest sto razy lepsza od poprzednich.

W reklamie, w której wystąpiłem, nie było żadnej ściemy. Naprawdę mieszkam z rodziną na osiedlu Dębowe Tarasy i dobrze nam tam. Centrum handlowe nie za bardzo nas dotyczy. Mamy okna na drugą stronę i absolutny spokój.

Katowice zawsze były mi przychylne i chcę się jakoś im odwdzięczyć, choćby reprezentując je jakiś czas temu w programie ''Bitwa na głosy''. Zwycięska szesnastka, którą skompletowałem w moim mieście, ma się dobrze, gra koncerty, a ja wspieram ją, jak mogę. Są nawet plany, żeby wydać wspólną płytę.

Tu po prostu mieszkają fajni ludzie, z którymi na dodatek mogę sobie po śląsku pogodać. A samo miasto w ciągu ostatnich paru lat bardzo się rozwinęło. Widać to gołym okiem i dla wszystkich mieszkańców - również dla mnie - to bardzo dobry znak.

Z Katowicami jestem związany od 1952 roku. Studiowaliśmy tutaj razem z żoną. Ja urodziłem się w Częstochowie, a ona w Krakowie, ale po studiach postanowiliśmy zostać w Katowicach i jesteśmy z tego miasta bardzo zadowoleni. Mieszkamy na osiedlu Tysiąclecia. Czuję się tam jak w domu. Ilekroć wracam z jakiegoś dłuższego wyjazdu, mam wrażenie, że mieszkam w ogrodzie. Obok mamy przecież ogromny park. Rażą mnie powstające tam ostatnio licznie kioski z piwem i głośną muzyką, ale nadal lubię to miejsce. Cieszy mnie też bliskie sąsiedztwo promieniujących kulturą liceów muzycznego i plastycznego.

Właściciele domków jednorodzinnych muszą zadbać sami o wiele spraw, które ja jako mieszkaniec blokowiska mam z głowy. Bardzo cenię sobie tę wygodę. Poza tym nigdy nie miałem aspiracji, żeby mieszkać w nie wiadomo jak luksusowych warunkach. Im bardziej posuwam się w latach, tym wyraźniej dostrzegam daremność nieustannego zabiegania o pieniądze i sukcesy. Sukcesy są produktem ubocznym działań, które się podejmuje. O ile robi się to z przekonaniem i radością.

Tak, Katowice to bez wątpienia miasto, w którym można się dobrze czuć. Jest to również zasługa mieszkańców. Ja na przykład zawsze w mieszkaniu ćwiczyłem. Oczywiście z umiarem, nie za głośno. Nigdy jednak, co mnie bardzo ujęło, nie było żadnych skarg ze strony sąsiadów. Od razu spodobało mi się, że ludzie tutaj mają energię. Są odpowiedzialni, pracowici i skromni.

Warta podkreślenia jest też kulturalna oferta miasta. Mamy dwie znakomite orkiestry symfoniczne, uniwersytet, akademię sztuk pięknych i muzyczną. W tym stosunkowo małym mieście znajduje się wszystko to, czym chwalą się wielkie ośrodki na świecie. W moim otoczeniu byli tak wspaniali artyści, jak Henryk Mikołaj Górecki, jest Wojciech Kilar, Eugeniusz Knapik i wielu innych. To są ludzie, którzy dodają blasku temu miastu.

Na jakąkolwiek istotną dziedzinę życia byśmy nie spojrzeli, znajduję w Katowicach kolejne atuty.

Jeśli ktoś Katowic nie zna, to mogą mu się wydawać miastem typowo robotniczym, przemysłowym, a tak naprawdę mamy tutaj sporo zieleni. Jednym z takich zielonych miejsc jest Dolina Trzech Stawów, którą bardzo lubię. Tym bardziej że mieszkam w pobliżu. Często tam bywamy na spacerach, pojeździć na rowerach albo na rolkach. Na osiedlu Paderewskiego zamieszkaliśmy trochę przez przypadek, na chwilę, ale mieszka się tam tak dobrze, że jesteśmy tam do tej pory. Oczywiście, jest to blokowisko i trochę mi to ciąży, jednak jego zalety przeważają nad wadami. Wszędzie jest blisko, wszystkie najważniejsze rzeczy są pod nosem. Na dodatek mieszkają tam ciekawi ludzie.

Zaletą tego miasta jest to, że tu się dobrze pracuje. Lubię też w Katowicach dosyć dobrą komunikację, ale tylko w kierunku wschód - zachód. Akurat jadę trasą północ - południe, stoję w korku i klnę. Generalnie jednak po Katowicach jeździ się nieźle, można szybko podskoczyć do centrum albo uciec z miasta i pojechać na przykład w góry, które są niedaleko. W Beskidach można nakarmić oczy i dać odpocząć płucom. Jeśli nie ma dużego ruchu, jadę tam niecałą godzinę. Dla ludzi, którzy mieszkają w Warszawie, ze względu na korki to jest normalny czas dojazdu do pracy.

Katowice to miasto, które traktuję z sentymentem, bo tutaj się urodziłem, wychowałem i chodziłem do szkoły. Jeśli jednak spojrzeć na nie obiektywnie, to już tak fajnie nie jest. Jest tu trochę dobrej przedwojennej moderny, niestety, niszczonej nieudolnymi modernizacjami.

Choć urodziłem się w Świętochłowicach i czuję się związany z moim rodzinnym miastem, to od blisko 11 lat mieszkam w Katowicach i jest mi tu bardzo dobrze. W Katowicach założyłem rodzinę, tutaj urodził się mój syn i z tym miastem wiążę swoją oraz moich najbliższych przyszłość. Tutaj również jest moje studio nagrań, do którego przyjeżdżają artyści z całej Polski. Muszę przyznać, że za każdym razem, kiedy gościmy kogoś z innego miasta, osoby te są pod wielkim wrażeniem wizerunku Katowic i są zaskoczone tym, jak bardzo bogate w ostatnim czasie jest życie kulturalne miasta.

Kiedyś wynajmowałem mieszkanie w centrum i miało to swoje uroki. Teraz mieszkamy już w swoim domu w Panewnikach i jest to spełnienie moich marzeń. Ta dzielnica zawsze wydawała mi się spokojna i wręcz idealna do zamieszkania. Jest to taka mała odskocznia od gwaru dużego miasta, choć właściwie do centrum jest stąd niedaleko.

Każdy znajdzie w Katowicach swoje miejsce na ziemi.

Dzielnice Panewniki oraz Ligota są idealne do aktywnego wypoczynku. Piękna jest kalwaria przy bazylice Franciszkanów. Za każdym razem robi na mnie wrażenie i pozwala odkryć coś nowego. Bardzo podoba mi się, jak rozwija się centrum miasta. Pomysł z rewitalizacją ul. Mariackiej ? świetny! Myślę, że bardzo mocno podreperował wizerunek miasta i przyciągnął mnóstwo nowych, nie tylko młodych, osób. Jest w Katowicach wiele ciekawych miejsc. Nie wspomnę już o coraz ciekawszych knajpkach. Mam swoją ulubioną, ale to chyba nie miejsce na reklamę... Ci, którzy lubią sushi, na pewno ją znają.

Miasto jest w dość trudnym momencie ze względu na budowę dworca, ale myślę, że cierpliwość mieszkańców zostanie wynagrodzona i powstanie piękne miejsce, z którego wszyscy będziemy dumni. Zabrzmiało to pompatycznie, ale naprawdę w to wierzę.

Uwielbiam w Katowicach ulicę generała Zajączka, która jest jakby żywo przeniesiona z ilustracji do baśni Andersena. Lubię też Piotrowice. To dzielnica, która bardziej niż przedmieście przypomina małe miasteczko zabudowane niewielkimi domkami. Ludzie tam rozmawiają na rogach ulic, znają się, kłaniają się sobie. Bardzo lubię ten klimat.

Urodziłam się w Katowicach i wychowywałam się w samym sercu miasta, w kamienicy na rogu ulic 3 Maja i Stawowej. W tych pięknych starych budynkach, które są w śródmieściu, szukałyśmy z koleżankami pięknych witraży, ciekawych detali, ładnych metaloplastyk na schodach. Całe to centrum było dla nas jednym wielkim żywym muzeum, miejscem trochę czarodziejskim. W parku Kościuszki, który wtedy jeszcze nie był tak uporządkowany jak dzisiaj, obok pomnika miałyśmy miejsce, gdzie mogłyśmy się schować przed wszystkimi, enklawę dzikiej przyrody.

Katowice mają wiele zalet dużego miasta, nie mając jego wad. Nie pożerają czasu, wygodnie można się po nich poruszać. W tym niewielkim centrum łatwo o wymianę spojrzeń czy uśmiech.

Moje koleżanki, które sprowadziły się tu po studiach z Krakowa czy innych miast, dość szybko się zintegrowały. Ślązacy nie mają problemu z przyjęciem do swojego grona obcych. Nie znaczy to, że nie zachowują pewnego dystansu. Dzięki niemu nie ma tu tego, co jest przekleństwem małych miasteczek - ludzie nie wchodzą sobie nawzajem z butami w swoje prywatne sprawy.

Prawdziwym ''krakauerem'' można zostać dopiero w trzecim pokoleniu, w Warszawie nikt się nie chce z nikim integrować, bo wszyscy konkurują, a tu w Katowicach ludzie są otwarci. Chętnie przyjmujemy tu ''nowych'', jeśli tylko umieją pokochać to miasto i odczytać jego klimaty.

Mieszkałem bardzo długo w śródmieściu. Gdy byłem dzieckiem, moim światem był plac Miarki i jego okolice. W centrum nie za bardzo było gdzie spędzać wolny czas, więc chodziło się na plac Miarki pojeździć na wrotkach. Później, gdy zacząłem się interesować filmem, mieszkanie trzy minuty od kina Rialto i od Pałacu Młodzieży, gdzie działał DKF, nabrało więcej zalet.

Potem przez całe lata mieszkałem na Brynowie, a teraz los rzucił mnie na osiedle Paderewskiego. Sentyment do miejsc dzieciństwa pozostał i zawsze, kiedy przechodzę ul. Kościuszki, zaglądam w swoją dawną bramę. Cieszę się, że jest takie miejsce jak ul. Mariacka, gdzie można spędzać wolny czas. Oby się rozwijała w pozytywnym kierunku. Są takie miejsca, które do lat pokazuję kolejnym rocznikom moich studentów. Mówię na przykład o Nikiszowcu, Giszowcu czy Murckach, w których prowadziłem badania.

Siłą tego miasta są ludzie. Starsi katowiczanie, których można spotkać podczas wędrówek po mieście, nawet niepytani chętnie opowiadają fascynujące historie o dawnych górniczych światach. Cieszę się, że nastąpiło jakieś przewartościowanie wśród młodych ludzi. Cały ruch związany ze staraniami Katowic o tytuł ESK 2016 sprawił, że młodzi przestali się wstydzić tego miasta. Zaczęli dostrzegać, że sporo się w nim dzieje, a niektórzy sami zapragnęli je zmieniać.

Pytaliśmy kiedyś katowiczan o to, czy są zadowoleni z zamieszkiwania w mieście. Wyniki tych badań były wyższe, niż można się było spodziewać. Ludzie są zadowoleni, że tutaj mieszkają, co wyraźnie kontrastuje z bardzo krytyczną oceną samego centrum. To, jak sądzę, wyraz przekonania, że Katowice zasługują na więcej.

Najlepszą mieszkaniową dzielnicą Katowic jest Nikiszowiec. Przez lata wielokrotnie odwiedzałam to miejsce z moimi studentami, a od niedawna tu mieszkam i odkrywam je na nowo. Widzę na przykład, jak dobre warunki do zabawy mają dzieci. Nie muszą bawić się na ulicach, czas mogą spędzać na wewnętrznych zielonych dziedzińcach. Najlepsze nowe osiedla buduje się dzisiaj dokładnie tak samo - tworząc wewnętrzne, oddzielone od ulicy bezpieczne dziedzińce. Te nikiszowieckie pierwotnie służyły co prawda innym celom, ale jednak architekci Nikiszowca pomyśleli o tym układzie już sto lat temu!

Dzięki turystom Nikiszowiec robi się coraz bardziej międzynarodowy. Codziennie słyszę na ulicy jakiś obcy język, a to niemiecki, a to angielski, a to czeski. Czuję się jak w Nowym Jorku!

Wspaniali ludzie są też wśród mieszkańców osiedla. Wielu z nich kultywuje śląskie tradycje. To połączenie starego z nowym jest niesamowite i tworzy wyjątkowy klimat tego miejsca.

My, w Katowicach, w ogóle mamy dobre osiedla mieszkaniowe. Dotyczy to zarówno nowych, jak i starszych ośrodków, takich jak Gwiazdy, osiedle Tysiąclecia czy nawet Superjednostka.

Atutem Katowic jest ich architektura, czego dowód dał mi niedawno jeden z moich studentów. Powiedział, że przyjechał studiować historię sztuki w Katowicach, a nie na przykład w Krakowie, bo koniecznie chciał zamieszkać w modernistycznym budynku. I mieszka! Tu nie ma tej ciężkiej mieszczańskiej atmosfery co w Krakowie.

Gdy u nas trwały protesty przeciwko burzeniu katowickiego dworca kolejowego, słyszałam słowa podziwu od studentów z Wrocławia. Ich zdaniem ludziom stąd bardziej niż wrocławian obchodzi przestrzeń publiczna. My tutaj chcemy mieć wpływ na rzeczywistość.

Ostatnio szłam sobie ulicą Krzywą. Zobaczyłam tłum ludzi i odrestaurowane kamienice. I powiedziałam sobie jeszcze raz, że chcę w tym mieście mieszkać.