Centralne Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach istnieje od 1975. W 1979 roku rozpoczęto budowę nowego obiektu w jakim muzeum znajduje się do dzisiaj - przy ulicy Stadionowej 7a. Otwarte jest od wtorku do piątku w godzinach od 10 do 16. A do końca wakacji w soboty i niedziele będzie funkcjonować dwie godziny dłużej od 10 do 18. Ceny wstępu dla dorosłych to 5zł, ulgowy 4zł. Dla grup od 10 do 25 osób cena wstępu od osoby to 3zł. Można także zamówić przewodnika poprzez wcześniejszy kontakt z muzeum, to koszt 20zł. W tym mini reportażu przedstawiamy najciekawsze z ponad 4000 eksponatów.
Dzieło późnego baroku, wykonane w 1717 r. w warsztatach artystycznych opactwa w Henrykowie. Pompę i rurę skrętną wykonała odlewnia Sebastiana Gotza z Wrocławia. Tłoczenie odbywało się za pomocą podnoszenia drewnianych ramion, które poruszały jednoramienną dźwignię. Sikawkę obsługiwało łączenie około 20 osób, a 40 było wyznaczonych do nalewania zbiornika pojemności około 800 litrów.
Egzemplarz był 18. W kolejności samochodem wyprodukowanym w tej firmie. Zakupiła go Miejska Zawodowa Straż Pożarna w Królewskiej Hucie (Chorzów). Następnie samochód trafił do OSP Świętochłowice. Z tyłu znajdowała się pompa o wydajności 1500l/min napędzana mocą silnika samochodu. Charakterystycznym elementem jest napęd łańcuchowy na tylne koła oraz sztywne ogumienie.
Sikawka powstała w firmie Knaust w 1899 r. Wiedeńska firma założona w 1822 r. przez Heinricha Ludwiga Fricke jako Cesarsko- Królewska Uprzywilejowana Fabryka Sprzętu Strażackiego i Hydraulicznego należała do najstarszych i najlepszych producentów sprzętu pożarniczego w Europie. W 1856 r. fabryka zmieniła nazwę i od tej pory przez kilkadziesiąt lat do 1938 r. działała pod nazwą Wm. Knaust. Egzemplarz, który znajduje się w zbiorach CMP, został zakupiony dla powstałej w 1886 r. Ochotniczej Straży Pożarnej w Cementowni Szczakowa. W czasie, kiedy zakupiono sprzęt cementownia należała do Austriackiego Akcyjnego Towarzystwa dla Fabryki Portland Cementu, zaś napis, który znajduje się na korpusie sikawki wskazuje na nazwę, jaką cementownia przyjęła w okresie międzywojennym. W listopadzie 1975 r. sikawka trafiła jako dar do Centralnego Muzeum Pożarnictwa. W latach 80-tych zaprzestano produkcji cementu w Szczakowej , a obecnie zakład już nie istnieje. Na uwagę zasługują oryginalne latarnie, skórzane siedziska, ozdobne kształtowniki, sygnatury i oznaczenia.
Wyprodukowany w latach 20 XX w., zabudowa pożarnicza z 1929r. Na tą składają się drewniane siedziska dla 10 osób załogi, pod nimi skrytki na narzędzia. U góry na stelażu przewożono grabiny hakową i wysuwaną. Z tyłu Zwijadło z sygnaturą firmy "Strażak". Samochód był używany w OSP w Siemianowicach Śląskich do roku 1974. Samochód dalej sprawny.
Rok produkcji 1938 rok. Wóz w całości wyprodukowany w Polsce. Na zabudowę pożarniczą składają się: autopompa 1000l/min, siedziska dla 6 osób załogi, pod nimi zbiornik na wodę 650l. Z tyłu w skrzyni, miejsce na motopompę przenośną, po środku stelaż na drabiny. Samochód była na wyposażeniu OSP Pilica.
Czas powstania to około 1910 rok. Zasięg drabiny 20 metrów. Konne drabiny obrotowe służyły do akcji prowadzonych na wysokościach. Podnoszenie, wysuw i obrót drabiny wykonywano ręcznie. Drabina znajdowała się na wyposażeniu ODP Orzegów (dzielnica Rudy Śląskiej).
Wyprodukowana została w latach 30. ubiegłego wieku w Unii Strażackiej w Lwowie. Do 1975 roku znajdowała się na wyposażeniu Wydziału Produkcji Papieru w Boruszowicach.
343 strażaków zginęło podczas ratowania ludzi z dwóch bliźniaczych wież. Ci którzy przeżyli zostawili pamiątkę w muzeum pod postacią umundurowania jakie mieli na sobie podczas akcji ratunkowej.
Do podstawowego zestawu aparatu Königa należały: miech, gumowy wąż, skórzany hełm z nakarczkiem oraz kombinezon. Podczas gdy strażak w pełnym rynsztunku udawał się na miejsce zagrożenia, druga osoba pompowała za pomocą miecha powietrze, które dzięki wężowi dostawało się do dróg oddechowych. Długość gumowego węża była różna, w zależności od indywidualnych zamówień i mogła sięgać nawet 200 metrów. Bardzo ciekawą funkcją niektórych modeli aparatów była możliwość komunikacji. Przewód, którym pompowane było powietrze, pełnił też rolę swego rodzaju drutu telegraficznego. Zakończony był wówczas specjalnym rozdzielaczem, gdzie jedna część cały czas podpięta była do miecha, przez drugą natomiast trwała komunikacja z ratownikiem przebywającym na miejscu interwencji. Kontakt taki był możliwy na odległość nawet 50 metrów.
Krajowy System Ratowniczo-Gaśniczy powstał w 1991 roku, a zaczął funkcjonować w 1995. Celem jego istnienia jest ujednolicenie działań. Swoje zadania KSRG realizuje poprzez koordynację walki z pożarami i innymi klęskami żywiołowymi oraz ratownictwa technicznego, ekologicznego i medycznego na wszystkich szczeblach administracji. Krajowy system ratowniczo-gaśniczy stanowi integralną część systemu bezpieczeństwa państwa.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze