Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Katowice

    Andrzej Sośnierz: Lubię być wolnym człowiekiem

    Magazyn Katowice
    Tekst - Judyta Watoła, Zdjęcia - Dawid Chalimoniuk
    andrzej sośnierz chudów katowice
    Zawijaliśmy w sreberko niewielką ilość fosforu z chloranem potasu, dodawaliśmy małe szkiełko, żeby chrzęściło pod butem i takie miniładunki rzucaliśmy w przejściach na dworcu. Czatowaliśmy aż ktoś na nie nadepnie. Wtedy robiliśmy zdjęcie, by uwiecznić zdumienie na twarzy człowieka, któremu wybucha coś pod butem - o swoich ulubionych miejscach opowiada Andrzej Sośnierz.
    Andrzej Sośnierz jest z wykształcenia neurologiem. Po 15 latach porzucił jednak praktykę lekarską, by zająć się tym co lubi jeszcze bardziej niż samo leczenie, czyli zarządzaniem służbą zdrowia. </p> Był naczelnikiem wydziału zdrowia w Śląskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, dyrektorem wydziału zdrowia Urzędu Wojewódzkiego, wreszcie szefem Śląskiej Kasy Chorych. Wtedy jako pierwszy w Polsce wprowadził rachunek kosztów w szpitalach, system elektronicznego sprawozdawania leczenia, a także elektroniczne karty ubezpieczenia zdrowotnego. System powielono potem w innych kasach chorych, kart poza Śląskiem nie ma do dziś nikt. </p> Za swoje sukcesy zapłacił stanowiskiem. W 2002 minister zdrowia Mariusz Łapiński z SLD doprowadził do jego odwołania i urządził nagonkę. Prokuratura prześwietliła założoną przez Sośnierza fundację Zamek Chudów, ale umorzyła postępowanie. Zarzuciła mu za to, że na karty ubezpieczeniowe wydał za dużo pieniędzy. Sąd go uniewinnił. </p> W 2006 roku Sośnierz został na krótko szefem NFZ. Poseł PO, potem PiS, kiedyś był w UPR. </p> Mówi o sobie: - Nie zmieniałem poglądów, to partie je zmieniały. Dlatego nie pasuję do polityki. Ja po prostu lubię być wolnym człowiekiem, ale to kosztuje. Andrzej Sośnierz pokazał nam ważne dla siebie miejsca. Zapraszamy na wyjątkowy spacer.
    DAWID CHALIMONIUK
    1 z 8

    Andrzej Sośnierz jest z wykształcenia neurologiem. Po 15 latach porzucił jednak praktykę lekarską, by zająć się tym co lubi jeszcze bardziej niż samo leczenie, czyli zarządzaniem służbą zdrowia.

    Był naczelnikiem wydziału zdrowia w Śląskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, dyrektorem wydziału zdrowia Urzędu Wojewódzkiego, wreszcie szefem Śląskiej Kasy Chorych. Wtedy jako pierwszy w Polsce wprowadził rachunek kosztów w szpitalach, system elektronicznego sprawozdawania leczenia, a także elektroniczne karty ubezpieczenia zdrowotnego. System powielono potem w innych kasach chorych, kart poza Śląskiem nie ma do dziś nikt.

    Za swoje sukcesy zapłacił stanowiskiem. W 2002 minister zdrowia Mariusz Łapiński z SLD doprowadził do jego odwołania i urządził nagonkę. Prokuratura prześwietliła założoną przez Sośnierza fundację Zamek Chudów, ale umorzyła postępowanie. Zarzuciła mu za to, że na karty ubezpieczeniowe wydał za dużo pieniędzy. Sąd go uniewinnił.

    W 2006 roku Sośnierz został na krótko szefem NFZ. Poseł PO, potem PiS, kiedyś był w UPR.

    Mówi o sobie: - Nie zmieniałem poglądów, to partie je zmieniały. Dlatego nie pasuję do polityki. Ja po prostu lubię być wolnym człowiekiem, ale to kosztuje. Andrzej Sośnierz pokazał nam ważne dla siebie miejsca. Zapraszamy na wyjątkowy spacer.
    <b>SKANSEN </b> </p> W Górnośląskim Parku Etnograficznym pracuję od 2012 roku. Nim tu przyszedłem działalność naukowa i wydawnicza praktycznie w nim zamarła. Mało było odwiedzających. Wiedziałem jak napędzić publiczność i w trzecim roku mojego kierowania skansenem udało nam się podwoić liczbę odwiedzających z 40 do 80 tys. Przychody wzrosły trzykrotnie. </p> Reanimowałem też działalność wydawniczą. Teraz, nie licząc broszur, publikujemy około 10 książek rocznie. </p> Wydajemy też osobną publikację o każdym z obiektów w skansenie i przy okazji dokonujemy ciekawych odkryć. Zaczęło się od tego, że przenosiliśmy do nas fabrykę fajek ze Zborowskiego. Dzięki badaniom dendrochronologicznym, które pozwalają określić rok, ale nawet porę roku, w której ścięto drzewo użyte do budowy, okazało się, że obiekt, który mieliśmy przenosić stanął po 1840 roku. A wtedy fabryka fajek już nie działała. Fajki - owszem - znaleźliśmy, ale pod fundamentami. To co było uznawane za piec do wypalania fajek okazało się zwykłym kominem arkadowym, a cały budynek, który postawiono na miejscu fabryki to był kiedyś zwykły czworak. </p> Skoro tyle fałszywych informacji podano o jednym tylko obiekcie, postanowiłem sprawdzić inne. Wtedy wyszło na jaw, że spichlerz sprowadzony kiedyś do skansenu z Wojkowic pochodzi z 1675 roku, czyli jest o 100 lat starszy niż podawano. Cóż powiedzieć? Jestem pełen podziwu dla braku staranności moich poprzedników...
    DAWID CHALIMONIUK
    2 z 8

    SKANSEN

    W Górnośląskim Parku Etnograficznym pracuję od 2012 roku. Nim tu przyszedłem działalność naukowa i wydawnicza praktycznie w nim zamarła. Mało było odwiedzających. Wiedziałem jak napędzić publiczność i w trzecim roku mojego kierowania skansenem udało nam się podwoić liczbę odwiedzających z 40 do 80 tys. Przychody wzrosły trzykrotnie.

    Reanimowałem też działalność wydawniczą. Teraz, nie licząc broszur, publikujemy około 10 książek rocznie.

    Wydajemy też osobną publikację o każdym z obiektów w skansenie i przy okazji dokonujemy ciekawych odkryć. Zaczęło się od tego, że przenosiliśmy do nas fabrykę fajek ze Zborowskiego. Dzięki badaniom dendrochronologicznym, które pozwalają określić rok, ale nawet porę roku, w której ścięto drzewo użyte do budowy, okazało się, że obiekt, który mieliśmy przenosić stanął po 1840 roku. A wtedy fabryka fajek już nie działała. Fajki - owszem - znaleźliśmy, ale pod fundamentami. To co było uznawane za piec do wypalania fajek okazało się zwykłym kominem arkadowym, a cały budynek, który postawiono na miejscu fabryki to był kiedyś zwykły czworak.

    Skoro tyle fałszywych informacji podano o jednym tylko obiekcie, postanowiłem sprawdzić inne. Wtedy wyszło na jaw, że spichlerz sprowadzony kiedyś do skansenu z Wojkowic pochodzi z 1675 roku, czyli jest o 100 lat starszy niż podawano. Cóż powiedzieć? Jestem pełen podziwu dla braku staranności moich poprzedników...
    <b>RUINY ZAMKU W RUDZIE </b> </p> Jest sto lat starszy od zamku w Chudowie. Zamieszkiwała go rodzina Rudzkich bardzo wówczas wpływowa w Księstwie Opolsko-Raciborskim. W XVII w. zamek należał do Aleksandra Biały-Bielskiego, polskiego szlachcica, który go rozbudował. Ostatnia przebudowa miała miejsce na początku XX wieku. Dokonali jej Ballestremowie. To ciekawe, że tuż przy zamku swój dom postawił Karol Godula, największy śląski przedsiębiorca, który był wtedy zarządcą dóbr Ballestremów. Godula wyrósł z gminu, dzięki własnej pracy i talentom stał się śląskim Rockefellerem. Chciałbym w tym miejscu upamiętnić jego dokonania. </p> Przykre, że zamek przetrwał obydwie wojny i został zburzony dopiero w latach 60. Przyczyniła się do tego kopalnia Walenty-Wawel. Wszyscy tylko kiwali głowami, nikt się nie sprzeciwił. </p> Przed pięcioma wiekami zamki w Chudowie i w Rudzie należały do tego samego właściciela Jana Gierałtowskiego. Teraz obydwa są własnością fundacji Zamek Chudów, więc można powiedzieć, że historia zatoczyła koło.
    DAWID CHALIMONIUK
    3 z 8

    RUINY ZAMKU W RUDZIE

    Jest sto lat starszy od zamku w Chudowie. Zamieszkiwała go rodzina Rudzkich bardzo wówczas wpływowa w Księstwie Opolsko-Raciborskim. W XVII w. zamek należał do Aleksandra Biały-Bielskiego, polskiego szlachcica, który go rozbudował. Ostatnia przebudowa miała miejsce na początku XX wieku. Dokonali jej Ballestremowie. To ciekawe, że tuż przy zamku swój dom postawił Karol Godula, największy śląski przedsiębiorca, który był wtedy zarządcą dóbr Ballestremów. Godula wyrósł z gminu, dzięki własnej pracy i talentom stał się śląskim Rockefellerem. Chciałbym w tym miejscu upamiętnić jego dokonania.

    Przykre, że zamek przetrwał obydwie wojny i został zburzony dopiero w latach 60. Przyczyniła się do tego kopalnia Walenty-Wawel. Wszyscy tylko kiwali głowami, nikt się nie sprzeciwił.

    Przed pięcioma wiekami zamki w Chudowie i w Rudzie należały do tego samego właściciela Jana Gierałtowskiego. Teraz obydwa są własnością fundacji Zamek Chudów, więc można powiedzieć, że historia zatoczyła koło.
    <b>WARSZTAT ARCHEOLOGA </b> </p> Uwielbiam sklejać naczynia odnalezione w wykopaliskach. Czasami wożę te skorupy do Warszawy i potem wieczorem po całym dniu obrad w sejmie zlepiam sobie choć kawałek. To dobra odskocznia. Inaczej zwariowałbym chyba w świecie polityki. </p> Zamiłowanie do takich zajęć pojawiło się u mnie już w dzieciństwie. Były lata 50. Pojechałem z rodzicami do Warszawy. Wtedy działał tam taki punkt opieki, w którym można było zostawić dziecko i pójść na zakupy. Rodzice z tego skorzystali. Były tam jeszcze dwie dziewczynki. Bawiliśmy się lokomotywą i wagonikami. Próbowałem złożyć z nich pociąg, ale co rusz mi go burzyły. Opiekunka pochwaliła mnie jednak za moje starania. Zachowałem to wspomnienie z dzieciństwa i dziś jak widzę jakaś ruinę, szczątki fresku czy naczyń to od razu chcę to rekonstruować. </p> W Wierzbnej na Dolnym Śląsku w wieży, w której wszystkie tynki miały być skute, odkryłem polichromię z XVI w. Uratowaliśmy ją. Ta polichromia to całkowita nowość i zaskoczenie, bo choć wieża należała do klasztoru cystersów, to fresk ma zupełnie świecki charakter. Przedstawia młodzieńca, który śpiewa, że 'jeszcze nie traci nadziei i gra na lutni'. </p> Kolejną moją pasją jest odczytywanie literka po literce starych dokumentów. Nazywa się to transliteracją. Potem tłumaczę te dokumenty ze staroczeskiego, staroniemieckiego i staropolskiego. Zająłem się tym, bo zauważyłem, że inni badacze robią to czasem pobieżnie.
    DAWID CHALIMONIUK
    4 z 8

    WARSZTAT ARCHEOLOGA

    Uwielbiam sklejać naczynia odnalezione w wykopaliskach. Czasami wożę te skorupy do Warszawy i potem wieczorem po całym dniu obrad w sejmie zlepiam sobie choć kawałek. To dobra odskocznia. Inaczej zwariowałbym chyba w świecie polityki.

    Zamiłowanie do takich zajęć pojawiło się u mnie już w dzieciństwie. Były lata 50. Pojechałem z rodzicami do Warszawy. Wtedy działał tam taki punkt opieki, w którym można było zostawić dziecko i pójść na zakupy. Rodzice z tego skorzystali. Były tam jeszcze dwie dziewczynki. Bawiliśmy się lokomotywą i wagonikami. Próbowałem złożyć z nich pociąg, ale co rusz mi go burzyły. Opiekunka pochwaliła mnie jednak za moje starania. Zachowałem to wspomnienie z dzieciństwa i dziś jak widzę jakaś ruinę, szczątki fresku czy naczyń to od razu chcę to rekonstruować.

    W Wierzbnej na Dolnym Śląsku w wieży, w której wszystkie tynki miały być skute, odkryłem polichromię z XVI w. Uratowaliśmy ją. Ta polichromia to całkowita nowość i zaskoczenie, bo choć wieża należała do klasztoru cystersów, to fresk ma zupełnie świecki charakter. Przedstawia młodzieńca, który śpiewa, że 'jeszcze nie traci nadziei i gra na lutni'.

    Kolejną moją pasją jest odczytywanie literka po literce starych dokumentów. Nazywa się to transliteracją. Potem tłumaczę te dokumenty ze staroczeskiego, staroniemieckiego i staropolskiego. Zająłem się tym, bo zauważyłem, że inni badacze robią to czasem pobieżnie.
    <b>CHUDÓW </b> </p> W 1995 roku założyłem fundację, żeby odbudować zamek w Chudowie. Wzorowałem się na fundacji English Heritage działającej w Anglii, która dba o ruiny tamtejszych zamków i innych zabytków. </p> Nie chodzi o to, żeby koniecznie odbudować je w całości, a raczej o to, żeby zadbać o to co zostało, zrekonstruować co się da, opisać i takie miejsce już zaczyna żyć, przyjeżdżają ludzie, zwiedzają, coś się dzieje. </p> Zakładając fundację miałem nadzieję, że kiedy Polacy się wzbogacą, będą skłonni do wspierania takich inicjatyw. Myliłem się. Nawet gminy rzadko nas wspierają i albo decydują się wszystko odbudować, albo z zabytkami nie robią nic. </p> Dopiero niedawno nawiązaliśmy współpracę z gminą Stara Kamienica na Dolnym Śląsku i wspólnie odbudowaliśmy tam już most. </p> Niestety takie partnerstwo publiczno-prywatne rzadko się u nas udaje, bo ludzie patrzą na podobne inicjatywy z podejrzliwością, wietrzą machlojki, które istotnie czasem się zdarzają. Pod tym względem wciąż tkwimy mentalnie na Wschodzie, choć aspirujemy do Zachodu.
    DAWID CHALIMONIUK
    5 z 8

    CHUDÓW

    W 1995 roku założyłem fundację, żeby odbudować zamek w Chudowie. Wzorowałem się na fundacji English Heritage działającej w Anglii, która dba o ruiny tamtejszych zamków i innych zabytków.

    Nie chodzi o to, żeby koniecznie odbudować je w całości, a raczej o to, żeby zadbać o to co zostało, zrekonstruować co się da, opisać i takie miejsce już zaczyna żyć, przyjeżdżają ludzie, zwiedzają, coś się dzieje.

    Zakładając fundację miałem nadzieję, że kiedy Polacy się wzbogacą, będą skłonni do wspierania takich inicjatyw. Myliłem się. Nawet gminy rzadko nas wspierają i albo decydują się wszystko odbudować, albo z zabytkami nie robią nic.

    Dopiero niedawno nawiązaliśmy współpracę z gminą Stara Kamienica na Dolnym Śląsku i wspólnie odbudowaliśmy tam już most.

    Niestety takie partnerstwo publiczno-prywatne rzadko się u nas udaje, bo ludzie patrzą na podobne inicjatywy z podejrzliwością, wietrzą machlojki, które istotnie czasem się zdarzają. Pod tym względem wciąż tkwimy mentalnie na Wschodzie, choć aspirujemy do Zachodu.
    <b>VII LO W LIGOCIE </b> </p> Mieszkałem z rodzicami w Ligocie, w budynku przy stacji, bo ojciec był kolejarzem. Do liceum miałem bardzo blisko, przez co notorycznie się spóźniałem. To było miejsce, w którym podejmowałem swoje pierwsze społeczne inicjatywy i w którym ukształtowała się moja skłonność do innowacji. </p> Z inicjatyw mogę wymienić gazetkę klasową, którą wydawaliśmy wspólnie z kolegami, a z innowacji referat o osiągnięciach nauki radzieckiej. Nie chciało nam się szukać w czasopismach, więc wszystkie osiągnięcia wymyśliliśmy: że radzieccy uczeni odkryli nową cząstkę elementarną i szkielety nieznanych dotąd zwierząt. Nikt się na tym nie poznał. </p> Za to innym razem należało po rosyjsku napisać list do przyjaciela. Bardzo się przyłożyłem i napisałem list wierszem. Był naprawdę dobry i nauczyciel nie uwierzył, że napisałem go sam. Podejrzewał, że ściągnąłem to od jakiegoś poety i postawił mi dwóję! </p> Z najbliższym licealnym kolegą urządzaliśmy też 'eksperymenty'. Zawijaliśmy w sreberko niewielką ilość fosforu z chloranem potasu, dodawaliśmy małe szkiełko, żeby chrzęściło pod butem i taki miniładunek rzucaliśmy w przejściach na dworcu. Potem czatowaliśmy aż ktoś nadepnie i robiliśmy z ukrycia zdjęcie zdumionego gościa, któremu nagle coś pod butem wybucha. </p> W szkole zadymialiśmy klatki schodowe wyprodukowanym własnym sumptem czterochlorkiem cyny. Zakończenie liceum też chcieliśmy uczcić jakimś mocnym akcentem i tu na podwórku pod rynną urządziliśmy wybuch. Nic się nie stało, ale w szkole było przerażenie. O mały włos a nie dopuszczono by nas do matury. </p>
    DAWID CHALIMONIUK
    6 z 8

    VII LO W LIGOCIE

    Mieszkałem z rodzicami w Ligocie, w budynku przy stacji, bo ojciec był kolejarzem. Do liceum miałem bardzo blisko, przez co notorycznie się spóźniałem. To było miejsce, w którym podejmowałem swoje pierwsze społeczne inicjatywy i w którym ukształtowała się moja skłonność do innowacji.

    Z inicjatyw mogę wymienić gazetkę klasową, którą wydawaliśmy wspólnie z kolegami, a z innowacji referat o osiągnięciach nauki radzieckiej. Nie chciało nam się szukać w czasopismach, więc wszystkie osiągnięcia wymyśliliśmy: że radzieccy uczeni odkryli nową cząstkę elementarną i szkielety nieznanych dotąd zwierząt. Nikt się na tym nie poznał.

    Za to innym razem należało po rosyjsku napisać list do przyjaciela. Bardzo się przyłożyłem i napisałem list wierszem. Był naprawdę dobry i nauczyciel nie uwierzył, że napisałem go sam. Podejrzewał, że ściągnąłem to od jakiegoś poety i postawił mi dwóję!

    Z najbliższym licealnym kolegą urządzaliśmy też 'eksperymenty'. Zawijaliśmy w sreberko niewielką ilość fosforu z chloranem potasu, dodawaliśmy małe szkiełko, żeby chrzęściło pod butem i taki miniładunek rzucaliśmy w przejściach na dworcu. Potem czatowaliśmy aż ktoś nadepnie i robiliśmy z ukrycia zdjęcie zdumionego gościa, któremu nagle coś pod butem wybucha.

    W szkole zadymialiśmy klatki schodowe wyprodukowanym własnym sumptem czterochlorkiem cyny. Zakończenie liceum też chcieliśmy uczcić jakimś mocnym akcentem i tu na podwórku pod rynną urządziliśmy wybuch. Nic się nie stało, ale w szkole było przerażenie. O mały włos a nie dopuszczono by nas do matury.

    <b>OKRĘGOWY SZPITAL KOLEJOWY </b> </p> To moje pierwsze miejsce pracy. Szpital był jak na owe czasy - lata 70. - był dobrze zorganizowany i miał renomę. </p> Zorganizowałem tu pierwszą w południowej Polsce pracownię USG, zwłaszcza z myślą o położnictwie. Ginekolodzy nie byli jej entuzjastami. Dopiero kiedy zobaczyli, że w USG można rozpoznać np. groźną dla życia ciążę pozamaciczną, zaczęli posyłać nam pacjentki. </p> Później jako pierwszy w Polsce wprowadziłem też USG bioderek u niemowląt, które dziś jest standardem.
    DAWID CHALIMONIUK
    7 z 8

    OKRĘGOWY SZPITAL KOLEJOWY

    To moje pierwsze miejsce pracy. Szpital był jak na owe czasy - lata 70. - był dobrze zorganizowany i miał renomę.

    Zorganizowałem tu pierwszą w południowej Polsce pracownię USG, zwłaszcza z myślą o położnictwie. Ginekolodzy nie byli jej entuzjastami. Dopiero kiedy zobaczyli, że w USG można rozpoznać np. groźną dla życia ciążę pozamaciczną, zaczęli posyłać nam pacjentki.

    Później jako pierwszy w Polsce wprowadziłem też USG bioderek u niemowląt, które dziś jest standardem.
    <b>ŚLĄSKA KASA CHORYCH </b> </p> Pierwsza siedziba Śląskiej Kasy Chorych mieściła się w tym budynku na Damrota w Katowicach. </p> Kiedy się tu pojawiłem pierwszy raz był koniec października 1998 roku. Kasa zatrudniała tylko trzy osoby. Potem codziennie przyjmowałem po kilku nowych ludzi i pod koniec grudnia kasa zatrudniała już stu kilkudziesięciu pracowników. Zrobiło się niemożliwie ciasno. Po jednej stronie biurka siedział dział kadr, po drugiej dział sanatoryjny, a dział inwestycji czekał za drzwiami aż któraś strona biurka się zwolni. </p> Musieliśmy błyskawicznie szukać nowych miejsc. Żeby było blisko w hotelu na Mariackiej wynajęliśmy kilka pokoi. Urządziliśmy punkty informacji dla szpitali i składania ofert. </p> A na Mariackiej jak to Mariackiej urzędowały też inne panie, więc jak wynajęliśmy tam te pokoje, od razu posypały się złośliwości na nasz temat. Ale nas to nie obchodziło. Mieliśmy entuzjazm, który zawsze towarzyszy tym, którzy wierzą, że tworzą coś ważnego. </p> Potem, kiedy kasy chorych zlikwidowano, patrzyliśmy ze smutkiem jak kolejne ekipy psują to co wówczas zbudowaliśmy. Trzy lata tworzyliśmy podwaliny nowego systemu, po nich przyszło 15 lat destrukcji. Żal. </p>
    DAWID CHALIMONIUK
    8 z 8

    ŚLĄSKA KASA CHORYCH

    Pierwsza siedziba Śląskiej Kasy Chorych mieściła się w tym budynku na Damrota w Katowicach.

    Kiedy się tu pojawiłem pierwszy raz był koniec października 1998 roku. Kasa zatrudniała tylko trzy osoby. Potem codziennie przyjmowałem po kilku nowych ludzi i pod koniec grudnia kasa zatrudniała już stu kilkudziesięciu pracowników. Zrobiło się niemożliwie ciasno. Po jednej stronie biurka siedział dział kadr, po drugiej dział sanatoryjny, a dział inwestycji czekał za drzwiami aż któraś strona biurka się zwolni.

    Musieliśmy błyskawicznie szukać nowych miejsc. Żeby było blisko w hotelu na Mariackiej wynajęliśmy kilka pokoi. Urządziliśmy punkty informacji dla szpitali i składania ofert.

    A na Mariackiej jak to Mariackiej urzędowały też inne panie, więc jak wynajęliśmy tam te pokoje, od razu posypały się złośliwości na nasz temat. Ale nas to nie obchodziło. Mieliśmy entuzjazm, który zawsze towarzyszy tym, którzy wierzą, że tworzą coś ważnego.

    Potem, kiedy kasy chorych zlikwidowano, patrzyliśmy ze smutkiem jak kolejne ekipy psują to co wówczas zbudowaliśmy. Trzy lata tworzyliśmy podwaliny nowego systemu, po nich przyszło 15 lat destrukcji. Żal.

    andrzej sośnierz chudów katowice
    Czytaj teraz
    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego
      "wciąż tkwimy mentalnie na Wschodzie, choć aspirujemy do Zachodu", oto kwintesencja "Polskości". Ciekawe, że przez 27 lat wolności, w 98% partie do kierowania Polską, wybierały tragiczne miernoty, a każdego, kto choć ciut wystawał z przysłowiowego "kociołka piekielnego" natychmiast "topiła".
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Niełatwo być wolnym człowiekiem, jeżeli próbuje się współpracować z aparatem władzy. Szacunek dla każdego, kto próbował, nie dał się omotać pajęczynie układów i jeszcze coś zdziałał. Dużo zdrowia, Panie Andrzeju.
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Trudno uwierzyć, że człowiek, który lubi być wolnym jest trybikiem w pisowskiej maszynie do niszczenia demokratycznego państwa prawa. Albo Andrzej Sosnierz świadomie plecie albo zatracił zdolność oddzielania falszu od prawdy. Na marginesie można zauważyć, że katowicka GW też ma z tym problem.
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Żałosne
      już oceniałe(a)ś
      0
      1
      Zgłoś
      Odpowiedz

      Tematy ważne dla Katowic

      Tematy
      Miejsca
      Ludzie

      Warto przeczytać

      Magazyn Kuchnia
      Magazyny
      Licytacje, przetargi
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu nie wyraża zgody na zwielokrotnianie ani inne korzystanie z utworów rozpowszechnionych w tym serwisie, w celu eksploracji tekstów i danych. Więcej informacji w zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych.