Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Katowice

    Robert Konieczny: U mnie wszystko się kręci wokół domu

    Magazyn Katowice
    Tekst Dariusz Kortko, Zdjęcia Grzegorz Celejewski
    architektura brenna dom arka katowice robert konieczny
    - W zasadzie niczym Cię nie zaskoczę - mówi mi Robert Konieczny. - Nie mam swoich ulubionych knajp, miejsc sentymentalnych i magicznych. Wszystko, co najważniejsze w moim życiu kręci się wokół domu.
    Z architektem Robertem Koniecznym trudno się umówić. Ciągle pędzi. Od jednej budowy, do drugiej, od jednej gali, do następnej. </p>Zebranie, dyskusja nad projektem, spotkanie z inwestorem... Obsypywany nagrodami. Jego dom Aatrialny, który powstał pod Opolem, otrzymał w 2006 roku tytuł Domu Roku (The House of the Year 2006) na świecie. </p> Laureat ponad 30 innych branżowych nagród w Polsce i za granicą. Ostatnio brytyjski magazyn 'Wallpaper' uznał jego Arkę w Brennej za najlepszy budynek świata. </p>Umawiamy się, że opowie mi o swoich najważniejszych miejscach na Śląsku, ale gdy się w końcu spotykamy, martwi się: - Chyba nic z tego nie będzie. Wszystko, co najważniejsze w moim życiu kręci się wokół domu </p> <div class='gazetaVideoPlayer'><div><iframe allowfullscreen='yes' src='https://www.gazeta.tv/plej/19,98476,21569800,video.html?autoplay=true&title=1' width='620' height='384' scrolling='no' frameborder='0'></iframe></div></div>
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    1 z 8

    Z architektem Robertem Koniecznym trudno się umówić. Ciągle pędzi. Od jednej budowy, do drugiej, od jednej gali, do następnej.

    Zebranie, dyskusja nad projektem, spotkanie z inwestorem... Obsypywany nagrodami. Jego dom Aatrialny, który powstał pod Opolem, otrzymał w 2006 roku tytuł Domu Roku (The House of the Year 2006) na świecie.

    Laureat ponad 30 innych branżowych nagród w Polsce i za granicą. Ostatnio brytyjski magazyn 'Wallpaper' uznał jego Arkę w Brennej za najlepszy budynek świata.

    Umawiamy się, że opowie mi o swoich najważniejszych miejscach na Śląsku, ale gdy się w końcu spotykamy, martwi się: - Chyba nic z tego nie będzie. Wszystko, co najważniejsze w moim życiu kręci się wokół domu

    <b>Kapsuła dla rodziców w Halembie </b> </p> Dom z Kapsułą zaprojektowałem dla swoich rodziców. Budynek jest dostosowany do potrzeb starszych ludzi - nie ma w nim schodów i progów. Parterowy, otwiera się na ogród. Jego centrum zajmuje obita sklejką obła bryła - tytułowa kapsuła. </p>Sercem budynku, podobnie jak w starych śląskich familokach, jest kuchnia z dużym stołem jadalnym. Dom stoi w Halembie, niedaleko miejsca, w którym się wychowałem. Rudzka dzielnica Kochłowice była światem mojego dzieciństwa. Mieszkaliśmy tam w domu moich dziadków. Był dziwny, ściany w jego najstarszej części wykonane były z rodzaju jakiegoś żużla, miały chyba metr grubości. </p>Do tej chałupinki dobudowana została potem typowa kostka. Tuż obok wielki ogród, dalej nasyp kolejowy, dzikie sady - biegaliśmy tam z kolegami, to była nasza przestrzeń. Niedaleko była szkoła podstawowa, a obok niej sztucznie usypana góra ziemi, która zimą służyła do jazdy na sankach, a za lodowisko służyły ścięte mrozem okoliczne glinianki. Iwona, koleżanka z przedszkola była moja pierwszą wielką miłością. Z powodu tego uczucia nie chciałem opuszczać Kochłowic. </p>Moi rodzice zaś chcieli tego bardzo, pragnęli mieszkać w nowych blokach w Katowicach. Napisali pismo do urzędu, w którym opisali swoją trudną sytuację mieszkaniową. Urzędnicy wysłali do naszego domu komisję. Gdy jej członkowie nas odwiedzili, wizja mojego rozstania z Iwoną sprawiła, że wystąpiłem przed nimi z przemową, w której opisałem wszystkie zalety mieszkania z dziadkami. Stwierdziłem, że jest super! Rodzice mieli nietęgie miny, a ponieważ nikt mnie nie potraktował poważnie, wywalczyli wymarzone mieszkanie. Wiele razy wracałem potem do Kochłowic, ale czas szybko zacierał ślady po idyllicznym świecie dzieciństwa.
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    2 z 8

    Kapsuła dla rodziców w Halembie

    Dom z Kapsułą zaprojektowałem dla swoich rodziców. Budynek jest dostosowany do potrzeb starszych ludzi - nie ma w nim schodów i progów. Parterowy, otwiera się na ogród. Jego centrum zajmuje obita sklejką obła bryła - tytułowa kapsuła.

    Sercem budynku, podobnie jak w starych śląskich familokach, jest kuchnia z dużym stołem jadalnym. Dom stoi w Halembie, niedaleko miejsca, w którym się wychowałem. Rudzka dzielnica Kochłowice była światem mojego dzieciństwa. Mieszkaliśmy tam w domu moich dziadków. Był dziwny, ściany w jego najstarszej części wykonane były z rodzaju jakiegoś żużla, miały chyba metr grubości.

    Do tej chałupinki dobudowana została potem typowa kostka. Tuż obok wielki ogród, dalej nasyp kolejowy, dzikie sady - biegaliśmy tam z kolegami, to była nasza przestrzeń. Niedaleko była szkoła podstawowa, a obok niej sztucznie usypana góra ziemi, która zimą służyła do jazdy na sankach, a za lodowisko służyły ścięte mrozem okoliczne glinianki. Iwona, koleżanka z przedszkola była moja pierwszą wielką miłością. Z powodu tego uczucia nie chciałem opuszczać Kochłowic.

    Moi rodzice zaś chcieli tego bardzo, pragnęli mieszkać w nowych blokach w Katowicach. Napisali pismo do urzędu, w którym opisali swoją trudną sytuację mieszkaniową. Urzędnicy wysłali do naszego domu komisję. Gdy jej członkowie nas odwiedzili, wizja mojego rozstania z Iwoną sprawiła, że wystąpiłem przed nimi z przemową, w której opisałem wszystkie zalety mieszkania z dziadkami. Stwierdziłem, że jest super! Rodzice mieli nietęgie miny, a ponieważ nikt mnie nie potraktował poważnie, wywalczyli wymarzone mieszkanie. Wiele razy wracałem potem do Kochłowic, ale czas szybko zacierał ślady po idyllicznym świecie dzieciństwa.
    <b>Strefa kultury i biblioteka CINiBA </b> </p> Katowice przez lata sprawiały wrażenie miasta, które przegrało szansę. Nic się tu nie działo, marazm. Nagle, parę lat temu wszystko się zmieniło. </p>Symbolem tej zmiany jest Strefa Kultury, która wyrosła na terenach po dawnej kopalni Katowice. Bardzo podoba mi się nowa siedziba Muzeum Śląskiego i bryła centrum kongresowego tuż przy Spodku. Z dachem pokrytym trawą, obłożone czarną ażurową siatką doskonale wtapia się w otoczenie. Ale najbardziej lubię budynek, który stoi po drugiej stronie dwupasmówki. Bibliotek CINiBA (na zdjęciu) jest genialna! </P>Prosty, czysty i przejrzysty budynek, przyjazny ludziom. To dowód, że można tworzyć świetną architekturę mając do dyspozycji trochę betonu i szkła. Nic więcej nie trzeba. Jeśli chcecie pokazać komuś najlepszy budynek w mieście, zaprowadźcie go do biblioteki.
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    3 z 8

    Strefa kultury i biblioteka CINiBA

    Katowice przez lata sprawiały wrażenie miasta, które przegrało szansę. Nic się tu nie działo, marazm. Nagle, parę lat temu wszystko się zmieniło.

    Symbolem tej zmiany jest Strefa Kultury, która wyrosła na terenach po dawnej kopalni Katowice. Bardzo podoba mi się nowa siedziba Muzeum Śląskiego i bryła centrum kongresowego tuż przy Spodku. Z dachem pokrytym trawą, obłożone czarną ażurową siatką doskonale wtapia się w otoczenie. Ale najbardziej lubię budynek, który stoi po drugiej stronie dwupasmówki. Bibliotek CINiBA (na zdjęciu) jest genialna!

    Prosty, czysty i przejrzysty budynek, przyjazny ludziom. To dowód, że można tworzyć świetną architekturę mając do dyspozycji trochę betonu i szkła. Nic więcej nie trzeba. Jeśli chcecie pokazać komuś najlepszy budynek w mieście, zaprowadźcie go do biblioteki.
    <b>Wydział Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach </b> </p> Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić po maturze. Rodzice zaproponowali, żebym zdawał na architekturę. W tamtym czasie marzenie ściętej głowy - wydział elitarny, a ja nie mogłem liczyć nawet na punkty za pochodzenie. </p>Mama zaciągnęła mnie do znajomego architekta, żeby sprawdził czy potrafię rysować. Posadził mnie na klatce schodowej i kazał narysować schody, które prowadziły w górę i w dół. Nie miałem pojęcia, co to perspektywa, ale narysowałem, jak umiałem. Architekt spojrzał na moje dzieło i powiedział mamie: - Dobry jest! Mama co miesiąc wydawała całą pensję na moje lekcje rysunku - bez tego nie mogłem marzyć o architekturze. </p>Dostałem się na ostatnim miejscu, bo miałem słabe świadectwo z liceum. Ale byłem na architekturze! Studiowanie zajęło mi 10 lat. Ciągle jakieś dziekanki, przerwy, zaległe zaliczenia. Sam już nie wiedziałem, na którym jestem roku. </p>Różne rzeczy robiłem na studiach, przez pół roku byłem na przykład akwizytorem. Rozwoziłem towary po targowiskach. Niby strata czasu, ale nauczyło mnie to rozmawiać z ludźmi - teraz mi się to fantastycznie przydaje. Na pracę zaliczeniową miałem zaprojektować motel. Miałem na to pół roku. Moi koledzy kończyli projekty, a ja nawet nie zacząłem. W końcu, na trzy tygodnie przed terminem wpadłem na pomysł. </p>Zamknąłem się w swoim pokoju i prawie z niego nie wychodziłem. Narysowałem budynek na skarpie, w kształcie koła, z wewnętrznym atrium. Bardzo topograficzny projekt, podobny do tych, jakie teraz robię. Spodobał się, dostałem nagrodę za projekt roku. Dostałem wiatru w skrzydła, architektura wciągnęła mnie na maksa.
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    4 z 8

    Wydział Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach

    Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić po maturze. Rodzice zaproponowali, żebym zdawał na architekturę. W tamtym czasie marzenie ściętej głowy - wydział elitarny, a ja nie mogłem liczyć nawet na punkty za pochodzenie.

    Mama zaciągnęła mnie do znajomego architekta, żeby sprawdził czy potrafię rysować. Posadził mnie na klatce schodowej i kazał narysować schody, które prowadziły w górę i w dół. Nie miałem pojęcia, co to perspektywa, ale narysowałem, jak umiałem. Architekt spojrzał na moje dzieło i powiedział mamie: - Dobry jest! Mama co miesiąc wydawała całą pensję na moje lekcje rysunku - bez tego nie mogłem marzyć o architekturze.

    Dostałem się na ostatnim miejscu, bo miałem słabe świadectwo z liceum. Ale byłem na architekturze! Studiowanie zajęło mi 10 lat. Ciągle jakieś dziekanki, przerwy, zaległe zaliczenia. Sam już nie wiedziałem, na którym jestem roku.

    Różne rzeczy robiłem na studiach, przez pół roku byłem na przykład akwizytorem. Rozwoziłem towary po targowiskach. Niby strata czasu, ale nauczyło mnie to rozmawiać z ludźmi - teraz mi się to fantastycznie przydaje. Na pracę zaliczeniową miałem zaprojektować motel. Miałem na to pół roku. Moi koledzy kończyli projekty, a ja nawet nie zacząłem. W końcu, na trzy tygodnie przed terminem wpadłem na pomysł.

    Zamknąłem się w swoim pokoju i prawie z niego nie wychodziłem. Narysowałem budynek na skarpie, w kształcie koła, z wewnętrznym atrium. Bardzo topograficzny projekt, podobny do tych, jakie teraz robię. Spodobał się, dostałem nagrodę za projekt roku. Dostałem wiatru w skrzydła, architektura wciągnęła mnie na maksa.
    <b>Spodek </b> </p> Kiedy przeprowadziliśmy się z Kochłowic do Katowic, ojciec zabrał mnie do Spodka na premierę 'Gwiezdnych Wojen'. To był szok. Wielki ekran, statki kosmiczne, bitwy, laserowe miecze. I to w takim miejscu! </p>Spodek do tej pory robi na mnie wielkie wrażenie. Mistrzowska konstrukcja nawet dziś trudna do zbudowania. Niezwykła budowla, ikona miasta, która świetnie wpisała się w pejzaż miasta. To także miejsce, które przewija się przez moje życie. Mistrzostwa Śląska w szermierce, na których zająłem czwarte miejsce (przegrałem z kolegą, z którym zawsze wygrywałem na treningach), wielki koncert Lady Pank. Szaleństwo. Spodek powinien być obiektem chronionym przed zakusami urzędników, którzy na siłę chcą go 'upiększać'. </p> <div class='gazetaVideoPlayer'><div><iframe allowfullscreen='yes' src='https://www.gazeta.tv/plej/19,98476,21569800,video.html?autoplay=true&title=1' width='620' height='384' scrolling='no' frameborder='0'></iframe></div></div>
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    5 z 8

    Spodek

    Kiedy przeprowadziliśmy się z Kochłowic do Katowic, ojciec zabrał mnie do Spodka na premierę 'Gwiezdnych Wojen'. To był szok. Wielki ekran, statki kosmiczne, bitwy, laserowe miecze. I to w takim miejscu!

    Spodek do tej pory robi na mnie wielkie wrażenie. Mistrzowska konstrukcja nawet dziś trudna do zbudowania. Niezwykła budowla, ikona miasta, która świetnie wpisała się w pejzaż miasta. To także miejsce, które przewija się przez moje życie. Mistrzostwa Śląska w szermierce, na których zająłem czwarte miejsce (przegrałem z kolegą, z którym zawsze wygrywałem na treningach), wielki koncert Lady Pank. Szaleństwo. Spodek powinien być obiektem chronionym przed zakusami urzędników, którzy na siłę chcą go 'upiększać'.

    <b>Dolina Trzech Stawów </b> </p> Osiedle Paderewskiego jest ważne dla mojej partnerki Patrycji. Kiedy się poznaliśmy, zamieszkaliśmy właśnie tu, na dziesiątym piętrze wieżowca. </p>Wspaniałe miejsce, wszędzie blisko, bardzo zielono, tuż obok Dolina Trzech Stawów. </p> Gdy Patrycja dowiedziała się, że w Dolinie powstaje osiedle domków, nic jej nie mogło powstrzymać. Wzięliśmy kredyt i kupiliśmy jeden z domków. Nie żałujemy, bo mieszkamy blisko lasu. Jest fantastycznie! Jeździmy tu na rowerach, na rolkach. Byłoby idealnie, gdyby w końcu wyrosły ekrany akustyczne, które odcięłyby dolinę od hałasu dwupasmowej drogi. Ale i tak ten domek to nasz skarb.
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    6 z 8

    Dolina Trzech Stawów

    Osiedle Paderewskiego jest ważne dla mojej partnerki Patrycji. Kiedy się poznaliśmy, zamieszkaliśmy właśnie tu, na dziesiątym piętrze wieżowca.

    Wspaniałe miejsce, wszędzie blisko, bardzo zielono, tuż obok Dolina Trzech Stawów.

    Gdy Patrycja dowiedziała się, że w Dolinie powstaje osiedle domków, nic jej nie mogło powstrzymać. Wzięliśmy kredyt i kupiliśmy jeden z domków. Nie żałujemy, bo mieszkamy blisko lasu. Jest fantastycznie! Jeździmy tu na rowerach, na rolkach. Byłoby idealnie, gdyby w końcu wyrosły ekrany akustyczne, które odcięłyby dolinę od hałasu dwupasmowej drogi. Ale i tak ten domek to nasz skarb.
    <b>Modrzewiowa w Katowicach </b> </p> Po przeprowadzce do Katowic zacząłem chodzić do Szkoły Podstawowej nr 62. Było fajnie, mnóstwo czasu spędzaliśmy z kumplami na podwórku. </p>Mój tata chciał, żebym uprawiał sport, więc zaprowadził mnie do sekcji szermierczej w Pałacu Młodzieży. Trenowałem szermierkę intensywnie, cztery razy w tygodniu, ale bez serca. Odkąd w 1982 r. zobaczyłem w telewizji Mundial, wiedziałem, że na pewno zostanę piłkarzem. Marzyłem, że będę drugim Bońkiem, albo Buncolem. Całe godziny biegaliśmy z chłopakami za piłką, zabieraliśmy ją do szkoły. Graliśmy na przerwach i po lekcjach. Ale wszystko co dobre szybko się kończy. </p>IV Liceum Ogólnokształcące było blisko Modrzewiowej. Dostałem się do klasy matematyczno-fizycznej. Radziłem sobie nieźle, tylko z języków byłem noga. Kiedyś nauczyłem się na pamięć wiersza po rosyjsku. Zostałem odpytany, nauczycielka coś zaczęła do mnie mówić, ale jej nie zrozumiałem. Dopiero wychowawczyni powiedziała mi, że mam z rosyjskiego pałę. Byłem rozgoryczony, tak się starałem i dwója!? Postanowiłem, że koniec z tym ruskim! </p>Pierwszy miesiąc drugiej klasy spędziłem w szpitalu, miałem sporo zaległości, nie miałem ochoty tego nadrabiać, więc zacząłem wagarować. Już nie chciałem być Bońskiem, tylko znanym muzykiem rockowym. Zamiast na lekcjach siedziałem u kumpla i graliśmy na gitarach. Ojciec nie mógł tego znieść, moja gitarę roztrzaskał. Zacząłem więc chodzić do kina. Miałem największą liczbę godzin nieusprawiedliwionych w całej szkole. W końcu się opamiętałem, wszystko pozdawałem, tylko z ruskiego dwója i egzamin komisyjny. Ale zdałem.
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    7 z 8

    Modrzewiowa w Katowicach

    Po przeprowadzce do Katowic zacząłem chodzić do Szkoły Podstawowej nr 62. Było fajnie, mnóstwo czasu spędzaliśmy z kumplami na podwórku.

    Mój tata chciał, żebym uprawiał sport, więc zaprowadził mnie do sekcji szermierczej w Pałacu Młodzieży. Trenowałem szermierkę intensywnie, cztery razy w tygodniu, ale bez serca. Odkąd w 1982 r. zobaczyłem w telewizji Mundial, wiedziałem, że na pewno zostanę piłkarzem. Marzyłem, że będę drugim Bońkiem, albo Buncolem. Całe godziny biegaliśmy z chłopakami za piłką, zabieraliśmy ją do szkoły. Graliśmy na przerwach i po lekcjach. Ale wszystko co dobre szybko się kończy.

    IV Liceum Ogólnokształcące było blisko Modrzewiowej. Dostałem się do klasy matematyczno-fizycznej. Radziłem sobie nieźle, tylko z języków byłem noga. Kiedyś nauczyłem się na pamięć wiersza po rosyjsku. Zostałem odpytany, nauczycielka coś zaczęła do mnie mówić, ale jej nie zrozumiałem. Dopiero wychowawczyni powiedziała mi, że mam z rosyjskiego pałę. Byłem rozgoryczony, tak się starałem i dwója!? Postanowiłem, że koniec z tym ruskim!

    Pierwszy miesiąc drugiej klasy spędziłem w szpitalu, miałem sporo zaległości, nie miałem ochoty tego nadrabiać, więc zacząłem wagarować. Już nie chciałem być Bońskiem, tylko znanym muzykiem rockowym. Zamiast na lekcjach siedziałem u kumpla i graliśmy na gitarach. Ojciec nie mógł tego znieść, moja gitarę roztrzaskał. Zacząłem więc chodzić do kina. Miałem największą liczbę godzin nieusprawiedliwionych w całej szkole. W końcu się opamiętałem, wszystko pozdawałem, tylko z ruskiego dwója i egzamin komisyjny. Ale zdałem.
    <b>Arka w Brennej </b> </p> Zaczęliśmy z Patrycją szukać miejsca na dom letniskowy. Gdy tu przyjechaliśmy po raz pierwszy, od razu wiedzieliśmy, że znaleźliśmy. </p>Bardzo chciałem stworzyć dom idealny. Projektowałem go dwa lata. Byłem dumny, bo dom miał mieć trzy poziomy. Stabilność budowli miała zapewnić potężna ściana oporowa, która wbijała się w grunt na głębokość 5 metrów. </p>Zaplanowałem trzy garaże, piwnice, parter i sypialne piętro. Ale gdy na placu budowy pojawili się robotnicy, wstrzymałem prace. - Co byście powiedzieli, gdybyśmy odrobinę zmienili projekt domu? - zapytałem. Patrycja spojrzała na mnie podejrzliwie. Poprawiłem się: - OK, gdybyśmy projekt mocno zmienili, a właściwie zrobili wszystko od nowa? Patrycja na to: - Ale ekipy są poumawiane. Ja: - Zrobię projekt do końca weekendu. Ona: - Nad tym pracowałeś dwa lata, a nowy chcesz zrobić w dwa dni? Ja: - Zrobię. Jeszcze w sobotę usiadłem za biurkiem. Wieczorem miałem już rzut budynku, w niedzielę dopracowałem bryłę, w poniedziałek pokazałem projekt w naszej pracowni, we wtorek wysłałem go konstruktorowi, który do środy mi wszystko przeliczył, a w czwartek robotnicy ponownie weszli na budowę.
    JULIUSZ SOKOŁOWSKI
    8 z 8

    Arka w Brennej

    Zaczęliśmy z Patrycją szukać miejsca na dom letniskowy. Gdy tu przyjechaliśmy po raz pierwszy, od razu wiedzieliśmy, że znaleźliśmy.

    Bardzo chciałem stworzyć dom idealny. Projektowałem go dwa lata. Byłem dumny, bo dom miał mieć trzy poziomy. Stabilność budowli miała zapewnić potężna ściana oporowa, która wbijała się w grunt na głębokość 5 metrów.

    Zaplanowałem trzy garaże, piwnice, parter i sypialne piętro. Ale gdy na placu budowy pojawili się robotnicy, wstrzymałem prace. - Co byście powiedzieli, gdybyśmy odrobinę zmienili projekt domu? - zapytałem. Patrycja spojrzała na mnie podejrzliwie. Poprawiłem się: - OK, gdybyśmy projekt mocno zmienili, a właściwie zrobili wszystko od nowa? Patrycja na to: - Ale ekipy są poumawiane. Ja: - Zrobię projekt do końca weekendu. Ona: - Nad tym pracowałeś dwa lata, a nowy chcesz zrobić w dwa dni? Ja: - Zrobię. Jeszcze w sobotę usiadłem za biurkiem. Wieczorem miałem już rzut budynku, w niedzielę dopracowałem bryłę, w poniedziałek pokazałem projekt w naszej pracowni, we wtorek wysłałem go konstruktorowi, który do środy mi wszystko przeliczył, a w czwartek robotnicy ponownie weszli na budowę.
    architektura brenna dom arka katowice robert konieczny
    Czytaj teraz
    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego
      Gdzie w Dolinie powstało jakieś osiedle domków? Owszem są nowe bloki przy stawach, ale to przecież nie domy jednorodzinne. Chyba, że ma na myśli Osiedle Ptasie?
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Jak widać, im więcej sukcesów, tym więcej chętnych do gratulacji:))))) Konieczny swoimi spektakularnymi, światowymi sukcesami psuje samopoczucie rozpieszczanym przez władze miejscowym "świetnym" architektom, których efekty pracy niestety będziemy musieli znosić przez lata. Być może to jest powodem kompletnej ciszy po najwyższych, światowych nagrodach Koniecznego, które pierwszy raz trafiły do Polski.
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz

      Tematy ważne dla Katowic

      Tematy
      Miejsca
      Ludzie

      Warto przeczytać

      Magazyn Kuchnia
      Magazyny
      Licytacje, przetargi
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu nie wyraża zgody na zwielokrotnianie ani inne korzystanie z utworów rozpowszechnionych w tym serwisie, w celu eksploracji tekstów i danych. Więcej informacji w zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych.