Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Katowice

    Grzegorz Chudy: W moim oknie na Nikiszu czuję się jak w bajce

    Magazyn Katowice
    Tekst: Marta Odziomek, Zdjęcia: Grzegorz Celejewski
    katowice nikiszowiec
    Grzegorz Chudy, malarz, regionalista i muzyk, wybrał się z nami na spacer po Nikiszowcu, Giszowcu, Murckach i Kostuchnie, ulubionych miejscach Katowic
    Grzegorz Chudy, malarz, regionalista i muzyk w swojej pracowni w Nikiszowcu. </p> - W chwili kiedy tu dotarłem, zakochałem się w tym miejscu. Była to miłość od pierwszego wejrzenia! Od tej pory zabierałem na Nikiszowiec wszystkich moich znajomych. A w późniejszych latach także moją żonę, która pochodzi z Tczewa. Stwierdziła, że jeśli już zamieszka w Katowicach, to tylko wśród tych familoków z czerwonej cegły. Jej słowa okazały się prorocze - mieszkamy w Nikiszowcu - mówi artysta.
    Grzegorz Celejewski
    1 z 6

    Grzegorz Chudy, malarz, regionalista i muzyk w swojej pracowni w Nikiszowcu.

    - W chwili kiedy tu dotarłem, zakochałem się w tym miejscu. Była to miłość od pierwszego wejrzenia! Od tej pory zabierałem na Nikiszowiec wszystkich moich znajomych. A w późniejszych latach także moją żonę, która pochodzi z Tczewa. Stwierdziła, że jeśli już zamieszka w Katowicach, to tylko wśród tych familoków z czerwonej cegły. Jej słowa okazały się prorocze - mieszkamy w Nikiszowcu - mówi artysta.
    <b>Hałda w Kostuchnie </b></p> Kostuchna, dzielnica Katowic, to miejsce mojego urodzenia. Dziś jest zupełnie inna niż kiedyś. Mieszka tu o wiele więcej ludzi. A ja pamiętam z dzieciństwa, że wszyscyśmy się tu znali. Był słynny podział na dzieci z Górki i z Berszachtu, czyli z Bożych Darów. </p> Linię graniczną stanowiły tory kolejowe, a przynależność do danej grupy wyznaczało to, do której szkoły się chodziło - podstawówki nr 38 czy 29. Pojawiło się gimnazjum i teraz tego podziału nie ma. Ja byłem w ekipie z Górki. </p> Kiedy rano chodziliśmy na roraty, a spadł śnieg, to z tymi z Bożych Darów biliśmy się na śnieżki. Bywało, że dochodziło do poważniejszych rękoczynów. Ale jak do walki włączało się Podlesie, to wtedy jednoczyliśmy siły przeciwko chłopakom z innej dzielnicy. </p> Ważnym miejscem w Kostuchnie była i nadal jest hałda. Przez trzy lata - zanim przenieśliśmy się na Nikisz - mieszkałem z moją żoną w bloku z widokiem na nią. Darzę ją więc sentymentem, związanym z moim małżeństwem. Ale nie tylko. Mój dziadek był górnikiem na kopalni Murcki. Pochodzę bowiem - od strony mamy - z typowo tradycyjnej śląskiej rodziny, w której można znaleźć pradziadków w powstaniach, dziadka w Wehrmachcie i żołnierzy z armii Andersa. </p> Sama hałda to znakomity punkt widokowy. Najlepszy widok na całą dzielnicę był i jest właśnie z hałdy. Pejzaż ten łamie stereotypy o Górnym Śląsku - widać z niej, jak zielonym miejscem jest Śląsk. To właśnie ona służyła również Lechowi Majewskiemu za plener do filmu 'Młyn i krzyż'. Przy odpowiednim ustawieniu kamery hałda może udawać bezkresny step. I tak też wygląda w tym filmie. </p> A ślady relacji międzyludzkich tego dawnego Śląska, który miałem w Kostuchnie, odnajduję dziś w Nikiszowcu
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    2 z 6

    Hałda w Kostuchnie

    Kostuchna, dzielnica Katowic, to miejsce mojego urodzenia. Dziś jest zupełnie inna niż kiedyś. Mieszka tu o wiele więcej ludzi. A ja pamiętam z dzieciństwa, że wszyscyśmy się tu znali. Był słynny podział na dzieci z Górki i z Berszachtu, czyli z Bożych Darów.

    Linię graniczną stanowiły tory kolejowe, a przynależność do danej grupy wyznaczało to, do której szkoły się chodziło - podstawówki nr 38 czy 29. Pojawiło się gimnazjum i teraz tego podziału nie ma. Ja byłem w ekipie z Górki.

    Kiedy rano chodziliśmy na roraty, a spadł śnieg, to z tymi z Bożych Darów biliśmy się na śnieżki. Bywało, że dochodziło do poważniejszych rękoczynów. Ale jak do walki włączało się Podlesie, to wtedy jednoczyliśmy siły przeciwko chłopakom z innej dzielnicy.

    Ważnym miejscem w Kostuchnie była i nadal jest hałda. Przez trzy lata - zanim przenieśliśmy się na Nikisz - mieszkałem z moją żoną w bloku z widokiem na nią. Darzę ją więc sentymentem, związanym z moim małżeństwem. Ale nie tylko. Mój dziadek był górnikiem na kopalni Murcki. Pochodzę bowiem - od strony mamy - z typowo tradycyjnej śląskiej rodziny, w której można znaleźć pradziadków w powstaniach, dziadka w Wehrmachcie i żołnierzy z armii Andersa.

    Sama hałda to znakomity punkt widokowy. Najlepszy widok na całą dzielnicę był i jest właśnie z hałdy. Pejzaż ten łamie stereotypy o Górnym Śląsku - widać z niej, jak zielonym miejscem jest Śląsk. To właśnie ona służyła również Lechowi Majewskiemu za plener do filmu 'Młyn i krzyż'. Przy odpowiednim ustawieniu kamery hałda może udawać bezkresny step. I tak też wygląda w tym filmie.

    A ślady relacji międzyludzkich tego dawnego Śląska, który miałem w Kostuchnie, odnajduję dziś w Nikiszowcu
    <b>Buki w rezerwacie w Murckach </b></p> Ważnym aspektem mojego życia było harcerstwo. Przez dobrych parę lat byłem drużynowym 7. Katowickiej Drużyny Harcerskiej im. 2. Pułku Powstańców Śląskich. Tam zawiązałem mnóstwo fantastycznych przyjaźni i śmiało mogę powiedzieć, że harcerstwo mnie ukształtowało. </p> Wspólne ogniska, biwaki, wyjazdy z grupą - gdyby nie te doświadczenia, nie byłbym tym, kim jestem dzisiaj. I pewnie nie byłoby też zespołu Beltaine, w którym gram już od 15 lat. Zaczęło się od słuchania Clannadu i śpiewania pieśni żeglarskich i irlandzkich przy ognisku. </p> Dziś jeździmy po świecie i gramy. Byliśmy już m.in. na Borneo, w Meksyku, Kanadzie i USA. Pracujemy obecnie nad piątym studyjnym albumem. Może w przyszłym roku uda się go wydać. </p> W przeszłości 'Buki' to było ulubione miejsce szalonych gier terenowych i zbiórek nas, harcerzy. Każdy z nas wiedział, gdzie to jest. To urocza dolinka zaledwie kwadrans spaceru lasem od granicy Kostuchny i Murcek. Można się tu poczuć jak w dziczy, nie ma się wrażenia, że jest się w środku aglomeracji. </p> Od kilku lat przychodzę tu jesienią z żoną i córką Zosią i robimy sobie pamiątkowe zdjęcie. To będzie ciekawy eksperyment - zestawić wszystkie fotografie i porównać nas i otoczenie na przestrzeni 30 lat.
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    3 z 6

    Buki w rezerwacie w Murckach

    Ważnym aspektem mojego życia było harcerstwo. Przez dobrych parę lat byłem drużynowym 7. Katowickiej Drużyny Harcerskiej im. 2. Pułku Powstańców Śląskich. Tam zawiązałem mnóstwo fantastycznych przyjaźni i śmiało mogę powiedzieć, że harcerstwo mnie ukształtowało.

    Wspólne ogniska, biwaki, wyjazdy z grupą - gdyby nie te doświadczenia, nie byłbym tym, kim jestem dzisiaj. I pewnie nie byłoby też zespołu Beltaine, w którym gram już od 15 lat. Zaczęło się od słuchania Clannadu i śpiewania pieśni żeglarskich i irlandzkich przy ognisku.

    Dziś jeździmy po świecie i gramy. Byliśmy już m.in. na Borneo, w Meksyku, Kanadzie i USA. Pracujemy obecnie nad piątym studyjnym albumem. Może w przyszłym roku uda się go wydać.

    W przeszłości 'Buki' to było ulubione miejsce szalonych gier terenowych i zbiórek nas, harcerzy. Każdy z nas wiedział, gdzie to jest. To urocza dolinka zaledwie kwadrans spaceru lasem od granicy Kostuchny i Murcek. Można się tu poczuć jak w dziczy, nie ma się wrażenia, że jest się w środku aglomeracji.

    Od kilku lat przychodzę tu jesienią z żoną i córką Zosią i robimy sobie pamiątkowe zdjęcie. To będzie ciekawy eksperyment - zestawić wszystkie fotografie i porównać nas i otoczenie na przestrzeni 30 lat.
    <b>Wieża ciśnień w Giszowcu i osiedle domów amerykańskich </b></p> Maluję od małego. Pierwsze pudełko akwareli otrzymałem od przyszywanej cioci Gabrieli Przyłudzkiej, nauczycielki plastyki. Zakochałem się w tych farbkach - dają możliwość wyczarowywania na papierze wspaniałych barw. Nigdy do końca nie wiem, jakie kolory mi wyjdą, jak zaczynam je ze sobą mieszać. To taki rodzaj artystycznej alchemii. </p> Sporo malowałem w szkole podstawowej i średniej. Na studiach trochę zarzuciłem to zainteresowanie na rzecz nauki, życia studenckiego i pierwszych koncertów z Beltaine. </p> Studiowałem filologię polską na Uniwersytecie Śląskim - najważniejsze więc stało się zgłębianie słów. I chociaż z językowego punktu widzenia teraz najbardziej związany jestem z kulturą Śląska, to pracę magisterską pod kierownictwem prof. Jana Malickiego pisałem z pamiętnikarstwa staropolskiego, a dokładniej różnych relacji z czasów powstania Chmielnickiego! </p> Po polonistyce wróciłem do malowania. Pracowałem - przez siedem lat - jako nauczyciel języka polskiego w Liceum nr 5 w Katowicach-Ochojcu i malowałem akwarele. Tym razem już nie hobbystycznie, a na poważnie. Pierwszą wystawę miałem w 2006 r., a więc trwa to już 10 lat. Pracę w szkole zakończyłem i teraz właściwie malarstwo to jest mój zawód, który pozwala się utrzymać. </p> Mam na swoim koncie ponad 1,3 tys. obrazów. Każdy z nich numeruję, więc wiem, ile już namalowałem! Przeważnie maluję Górny Śląsk, często Nikiszowiec. Czasem coś innego, bo muszę od tych pejzaży odpocząć i do nich zatęsknić. Teraz akurat pracuję nad akwarelami na temat Sycylii. Większość prac ma gdzieś w pejzażu - wyeksponowany albo specjalnie schowany - czerwony balonik. To taki rodzaj mojego artystycznego, alternatywnego 'podpisu', znaku rozpoznawczego. </p> Na wielu znajdują się też wszystkie wieże ciśnień zaprojektowane niegdyś przez braci Zillmannów: w Szopienicach, Giszowcu i Nikiszowcu. Zawsze fascynowały mnie te budynki - wyglądają jak z bajki. Dlatego je maluję. W moich wizjach w jednej mieszkają beboki, wokół innej jeżdżą chłopcy na kole, a obok jeszcze innej golfista próbuje trafić do dołka. Warto zaznaczyć, że ta w Giszowcu znajduje się obok zabytkowych willi wybudowanych w latach 30. XX w. dla urzędników amerykańsko-niemieckiej spółki Silesian-American Corporation. A nieopodal było też pole golfowe. Podobno jak dzieciaki z Giszowca odnalazły piłeczki, dostawały za nie od Amerykanów prawdziwe centy!
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    4 z 6

    Wieża ciśnień w Giszowcu i osiedle domów amerykańskich

    Maluję od małego. Pierwsze pudełko akwareli otrzymałem od przyszywanej cioci Gabrieli Przyłudzkiej, nauczycielki plastyki. Zakochałem się w tych farbkach - dają możliwość wyczarowywania na papierze wspaniałych barw. Nigdy do końca nie wiem, jakie kolory mi wyjdą, jak zaczynam je ze sobą mieszać. To taki rodzaj artystycznej alchemii.

    Sporo malowałem w szkole podstawowej i średniej. Na studiach trochę zarzuciłem to zainteresowanie na rzecz nauki, życia studenckiego i pierwszych koncertów z Beltaine.

    Studiowałem filologię polską na Uniwersytecie Śląskim - najważniejsze więc stało się zgłębianie słów. I chociaż z językowego punktu widzenia teraz najbardziej związany jestem z kulturą Śląska, to pracę magisterską pod kierownictwem prof. Jana Malickiego pisałem z pamiętnikarstwa staropolskiego, a dokładniej różnych relacji z czasów powstania Chmielnickiego!

    Po polonistyce wróciłem do malowania. Pracowałem - przez siedem lat - jako nauczyciel języka polskiego w Liceum nr 5 w Katowicach-Ochojcu i malowałem akwarele. Tym razem już nie hobbystycznie, a na poważnie. Pierwszą wystawę miałem w 2006 r., a więc trwa to już 10 lat. Pracę w szkole zakończyłem i teraz właściwie malarstwo to jest mój zawód, który pozwala się utrzymać.

    Mam na swoim koncie ponad 1,3 tys. obrazów. Każdy z nich numeruję, więc wiem, ile już namalowałem! Przeważnie maluję Górny Śląsk, często Nikiszowiec. Czasem coś innego, bo muszę od tych pejzaży odpocząć i do nich zatęsknić. Teraz akurat pracuję nad akwarelami na temat Sycylii. Większość prac ma gdzieś w pejzażu - wyeksponowany albo specjalnie schowany - czerwony balonik. To taki rodzaj mojego artystycznego, alternatywnego 'podpisu', znaku rozpoznawczego.

    Na wielu znajdują się też wszystkie wieże ciśnień zaprojektowane niegdyś przez braci Zillmannów: w Szopienicach, Giszowcu i Nikiszowcu. Zawsze fascynowały mnie te budynki - wyglądają jak z bajki. Dlatego je maluję. W moich wizjach w jednej mieszkają beboki, wokół innej jeżdżą chłopcy na kole, a obok jeszcze innej golfista próbuje trafić do dołka. Warto zaznaczyć, że ta w Giszowcu znajduje się obok zabytkowych willi wybudowanych w latach 30. XX w. dla urzędników amerykańsko-niemieckiej spółki Silesian-American Corporation. A nieopodal było też pole golfowe. Podobno jak dzieciaki z Giszowca odnalazły piłeczki, dostawały za nie od Amerykanów prawdziwe centy!
    <b>Gawlikówka w Giszowcu </b></p> Jakieś cztery lata temu dostałem propozycję od pani dyrektor Domu Kultury w Giszowcu Ilony Cirbus, aby przeprowadzić z dziećmi zajęcia ze śląskiej godki. Maluchy uczą się - według 11 tematów - tradycji, historii i słówek śląskich w formie zabawy, a także poznają Nikiszowiec. </p> Dzięki takiej aktywności przekazuję młodym niematerialne dziedzictwo Śląska. Zajęcia na początku odbywały się w Gawlikówce - Izbie Śląskiej w Giszowcu. Dziś w śląskich szkołach i przedszkolach oraz ostatnio w Muzeum Śląskim w Katowicach. </p> Godania po śląsku nauczyła mnie moja prababcia, której pokój wyglądał jak sprzed wojny (mieszkała razem z nami w domu na Kostuchnie). Stykło ino przelyźć bez dzwiyrza i już szło sie znojść we blank inkszym świecie. Babcia ubierała się po chłopsku. Jest jednym z najsilniejszych wspomnień z mojego dzieciństwa. </p> Byłem dwujęzyczny - mówiłem po polsku, ale i godołech. W dorosłym życiu nauka godania stała się jedną z moich aktywności zawodowych. Kto by przypuszczał! </p> Gawlikówka to też szczególne miejsce dla mnie jako malarza. Ewald Gawlik, który chciał ocalać od zapomnienia Giszowiec, jest jednym z moich mistrzów. Tam właśnie, w Gawlikówce, tworzył. I tam dziś można zobaczyć jego najlepsze prace.
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    5 z 6

    Gawlikówka w Giszowcu

    Jakieś cztery lata temu dostałem propozycję od pani dyrektor Domu Kultury w Giszowcu Ilony Cirbus, aby przeprowadzić z dziećmi zajęcia ze śląskiej godki. Maluchy uczą się - według 11 tematów - tradycji, historii i słówek śląskich w formie zabawy, a także poznają Nikiszowiec.

    Dzięki takiej aktywności przekazuję młodym niematerialne dziedzictwo Śląska. Zajęcia na początku odbywały się w Gawlikówce - Izbie Śląskiej w Giszowcu. Dziś w śląskich szkołach i przedszkolach oraz ostatnio w Muzeum Śląskim w Katowicach.

    Godania po śląsku nauczyła mnie moja prababcia, której pokój wyglądał jak sprzed wojny (mieszkała razem z nami w domu na Kostuchnie). Stykło ino przelyźć bez dzwiyrza i już szło sie znojść we blank inkszym świecie. Babcia ubierała się po chłopsku. Jest jednym z najsilniejszych wspomnień z mojego dzieciństwa.

    Byłem dwujęzyczny - mówiłem po polsku, ale i godołech. W dorosłym życiu nauka godania stała się jedną z moich aktywności zawodowych. Kto by przypuszczał!

    Gawlikówka to też szczególne miejsce dla mnie jako malarza. Ewald Gawlik, który chciał ocalać od zapomnienia Giszowiec, jest jednym z moich mistrzów. Tam właśnie, w Gawlikówce, tworzył. I tam dziś można zobaczyć jego najlepsze prace.
    <b>Hydrant, czyli ślady przeszłości </b></p> Lubię odkrywać w moich rodzinnych stronach oraz podczas podróży po świecie ślady przeszłości. </p> W Nikiszowcu wciąż można znaleźć hak służący do świniobicia, nieczynny już hydrant oraz syrenę alarmową z instrukcją po niemiecku! Uwielbiam odnajdywać historię w szczegółach, drobnostkach. </p> Często mijamy coś niepozornego, jak chociażby starą pompę w Giszowcu, i nawet nie wiemy, że stanowi ona symbol minionych czasów - dawniej w giszowieckich domach nie było bieżącej wody, więc brało się ją z pomp na ulicy. </p> Piękne są dla mnie również wystające spod odpadającego tynku dawne nazwy sklepów i zakładów. </p> Zawsze miałem ciągoty do odkrywania przeszłości. Lubiłem zbierać stare albumy, zdjęcia, pocztówki. I opowieści o przeszłości innych ludzi, które zresztą często stają się dziś inspiracją do moich obrazów.
    GRZEGORZ CELEJEWSKI
    6 z 6

    Hydrant, czyli ślady przeszłości

    Lubię odkrywać w moich rodzinnych stronach oraz podczas podróży po świecie ślady przeszłości.

    W Nikiszowcu wciąż można znaleźć hak służący do świniobicia, nieczynny już hydrant oraz syrenę alarmową z instrukcją po niemiecku! Uwielbiam odnajdywać historię w szczegółach, drobnostkach.

    Często mijamy coś niepozornego, jak chociażby starą pompę w Giszowcu, i nawet nie wiemy, że stanowi ona symbol minionych czasów - dawniej w giszowieckich domach nie było bieżącej wody, więc brało się ją z pomp na ulicy.

    Piękne są dla mnie również wystające spod odpadającego tynku dawne nazwy sklepów i zakładów.

    Zawsze miałem ciągoty do odkrywania przeszłości. Lubiłem zbierać stare albumy, zdjęcia, pocztówki. I opowieści o przeszłości innych ludzi, które zresztą często stają się dziś inspiracją do moich obrazów.
    katowice nikiszowiec
    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego
      I to ten co kocha architekturę i sztukę....hmm.
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Czy dobrze widzę, że w zabytkowym Nikiszowcu ktoś sobie wstawił plastikowe okna?
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz

      Tematy ważne dla Katowic

      Tematy
      Miejsca
      Ludzie

      Warto przeczytać

      Magazyn Kuchnia
      Magazyny
      Licytacje, przetargi
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu internetowego korzystając z uprawnienia, przyznanego przez art. 4 ust. 3 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE (Dz. U. UE. L. z 2019 r. Nr 130, str. 92) nie wyraża zgody na zwielokrotnianie, wykorzystywanie lub przechowywanie jakichkolwiek treści w postaci tekstów i danych oraz programów komputerowych i baz danych dostępnych w serwisie internetowym, w celu ich eksploracji polegającej na analizie, również przy zastosowaniu zautomatyzowanych technik, dążącej do wygenerowania informacji obejmujących w szczególności wzorce, tendencje i korelacje. Powyższe zastrzeżenie nie dotyczy eksploracji treści dokonywanej w celu umieszczania stron internetowych w ramach wyników wyszukiwania, jak też nie ma na celu i nie może być interpretowane jako wyłączenie lub ograniczenie uprawnień konsumentów do korzystania z treści w ramach udzielonego zezwolenia lub dozwolonego użytku. Uzyskaj więcej informacji w Zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych